Als kind had ik al eigen denkbeelden en zag dingen die andere niet zagen. Dit werd afgedaan als fantasie. Dus ik had er eigenlijk geen last van. In mijn puberteit werd het anders, er werd steeds gezegt: jij heb altijd wat, maar met regelmaat kwamen de dingen uit die ik vertelde en werd er tegen mij gezegt, je heb toch gelijk. Dit was soms heel verwarrend voor me en eigenlijk wilde ik "normaal" worden. Dit is het begin geweest dat ik mezelf helemaal uit het oog raakte. Uiteindelijk ben ik naar de dokter gegaan en heb verteld dat ik niet klopte, want hoe ik ook mijn best deed, ik had geen grip op deze maatschappij en mensen vonden mij een enge gladde, die niet te begrijpen is. En ik was zelf dood-ongelukkig. Ik werd doorgestuurd en al snel werden er allerlei rapporten gemaakt en oude dossiers uit de kast geraapt, die van mijn lagere school af kwamen. (hier had ik in die tijd geen weet van) Ik kreeg de stempel schizofrenie. Ik zou emotioneel vlak zijn dus latent autistisch. Verder had ik moeite om beelden een betekenis te geven, dus ik kon geen orde in mezelf vinden (compleet chaotisch) en hallucinaties
Zo waren er nog wel meer dingen, maar vooral de waanbeelden of hallucinaties zoals dat gezegd werd. Ik kreeg naast wat gesprekken ook medicatie, eerst oxazepam, later anafrile. Kortom, ik werd helemaal vlak in gedrag, maar de wereld begreep me weer. En daar ging het om (dacht ik toen). Wat ik ervaarde was dat als ik mezelf aanraakte dat ik heel goed moest voelen of ik mezelf wel kon voelen, regelmatig kreeg ik het idee dat ik gewoon naast mezelf liep. In deze periode was ik voor de eerste keer psychotisch. Ik was begin twintig en ik werkte nog niet zo lang, ben toen voor lange tijd uit de running geweest. Ik hoef niemand te vertellen die weet wat het is in welke hel je leeft, dus daar hoef ik niets over te vertellen. Wat ik echter wel vind, is dat er vele dingen voor mijn beleving gewoon echt gebeurd zijn en ik zou liegen als ik zeg dat er geen dingen meer gebeuren. Ik ga hieraan ook niet twijfelen.
Op een dag kwamen wij (me man en ik) in aanraking met een man, die aan mij vertelde dat ik niet gek was. Ik had niets over mezelf verteld en hij vertelde mij wat ik beleefde en dat ik moest stoppen met medicijnen. Ik was totaal overdonderd, wie was deze mens, wat deed deze, maar vooral, wat wist hij van mij? Hij was zogezegd paranormaal. (ik heb hieraan nooit getwijfeld, want ik kende hem niet) Ik heb die dag mijn medicijnen aan de kant gegooid. Dit is geen aanrader moet ik zeggen. hahaha. Die stemmen! Het was afschuwelijk. Maar ik kon ze weerstaan. Ik zei steeds tegen mezelf, dit zijn dan entiteiten (spoken) en ik kan ze horen, dus dat ben ik niet. De therapeut was hier dus niet mee eens, dus heb ik die ook aan de kant gezet. Eigenlijk begrijp ik nu dat dit mijn eerste verzet was. Maar tevens een opbouwend verhaal om mezelf nog meer de vernieling in te helpen. De man had gezegd, ik kan je niet helpen, maar je kan me altijd bellen. Dus ik ging me storten in de wereld van het paranormale. Wij hadden nog geen jaar later een vrouw ontmoet, die zichzelf als de wereld bevrijder voordeed. Ze zei dat ik daar ook een taak in had, maar eerst moest ik erachter komen wat mijn vorige levens waren en die zou zij mij vertellen. Ik geloofde haar, maar het waren alleen levens waarin ik erge dingen gedaan had. Zelfs zo dat ik had meegewerkt aan de kruisiging van Jezus, dus dat moest ik nu maar goed maken. (dit is haar verhaal, niet dit van mij) Op een dag besloot ze een zogeheten seance te houden. Dit houd letterlijk in "geesten oproepen". Me man had er boeken over gelezen en zag dit als een avontuur. Ik wilde dit niet, maar om hem ging ik mee. Ik heb vreselijk dingen mee gemaakt die avond en vanaf die tijd zat ik in een echte psychose. Ik werd lastig gevallen door wat ik demonen noem. Deze zijn in mijn herinnering echt. Ook al kan ik aan niemand bewijzen dat ik ze zag. Maar ik vocht terug.
Dit leiden na 3 jaar vechten tot totale uitputting. Ik begreep dat ik hulp nodig had. Ik heb uitgeschreeuwd naar God toe of hij me wilde vernietigen, want ik wilde niet zo verder gaan en ik was er van overtuigt dat ik na mijn dood in de duisternis zou komen, omdat ik slecht was. Dus vernietiging leek me de beste oplossing. Op dat moment gebeurde er een wonder. Naast al die demonen, kreeg ik ineens een lichtwezen naast me. Deze vertelde over Liefde en hoe de Liefde was. Hij vertelde dat ik hulp zou krijgen. En weer ontmoette ik iemand, die heeft me enorm geholpen, die heeft een suggestie bij me neer gelegd, door middel van mee gaan in het verhaal de demonen bij me weg gehaald. (dit is ook een paranormaal iemand) Het vreemde vond ik ook, dat hij precies kon beschrijven wat ik zag, zonder dat ik hem dat verteld had. (Ik had alleen verteld dat ik werd lastig gevallen) Hij zei uiteindelijk tegen me, ik heb ze weg gestuurd, met behulp van de lichtwezens, als je er nu nog last van heb, zijn het je eigen waanbeelden van angst. Eindelijk kon ik weer ademhalen, want er was een last van me af, maar eigenlijk was ik terug bij af, want ik stond daar alleen, weer met mezelf en mijn eigen wereld, die niemand begreep. Toen ben ik gaan schrijven, heel veel gaan schrijven over hoe ik dingen beleefde en waar mijn strijd was, ook gedichten die me eigenlijk hielpen opruimen. Onder tussen was ik gaan werken bij de toenmalige PTT, want ik kon niet meer genieten van het voorjaar, zoals ik altijd gedaan had. Dit was helemaal weg. En ik wilde dit kleine levens geluk weer terug. Ook ben ik vanaf die tijd me gaan verdiepen in wat angst was, hoe het ontstaat. Ik kwam er achter dat alles te maken had met hoe je dingen zag dus jouw waarneming en de afweer mechanismen die de mensheid hanteerde om zichzelf een plek te geven, maar waardoor ze een ander mens gigantisch pijn konden doen (zielenpijn) Doordat iemand in zijn totaal afgewezen wordt en dit niet herkend wordt als je die overkomt. Dus het enige wat ik moest doen was deze pijn ervaring een plekje te geven, zodat het een ervaring zou worden en als het me weer zou overkomen, dan zou ik het kunnen herkennen en zeggen, dit is niet van mij, dit is afweer van een andere mens die hierin ook beschadigd is. Ook kwam ik er achter dat het veel met de manier hoe je de wereld in kijkt te maken heeft. Iedereen bekijkt de dingen vanuit eigen perspectief. Daar is geen goed of fout aan. Deze wijsheid (als je het zo mag noemen) had ik niet van mezelf, maar dit vertelde het lichtwezen aan me. Deze begon me steeds meer uit te leggen (in vak termen heet dit positieve hallucinaties) Maar dat maakt voor mij niet uit, want ik begon daardoor weer in mezelf te geloven. Maar ik kreeg daardoor hoogmoed. Het grappige van alles is dat ook deze hoogmoed, door het lichtwezen uiteindelijk onder de loep is genomen. Ik was een mens, meer niet en dat was de plek in het eeuwige nu die ik nu in nam. Niets eindtijd, niets een taak voor de mensheid. Zoals die vrouw me had voor gehouden. De taak van iedere mens is om er te zijn voor een ander persoon, die in nood verkeerd. Daarbij krijg je jouw bagage mee, waarin je ervaring opdoet en mocht je dan een mens tegen komen met dezelfde problemen, dan kan je vertellen hoe jij het ervaren heb, zodat een ander misschien daarin handvatten kan vinden, om ook te gaan vechten voor zichzelf en niet in de tragedie van trauma's ten onder te gaan. Dus met andere woorden, ik had de wijsheid en pacht niet. Ik ben een mens met een verhaal en daarmee sta ik nu in deze wereld.
Het verhaal lijkt nogal surrealistisch en ik kan begrijpen als iemand zegt, dit zijn hallucinaties, maar voor mij betekend het verhaal veel. Omdat het juist mijn wereld is. Ik heb geen therapie en ik gebruik geen medicatie. Ik blijf rustig in stress momenten omdat ik door deze periodes heb geleerd te relativeren. De mensen in mijn omgeving zeggen vaak, bij haar maak je de kachel niet zo snel warm en je kan alles zeggen, ze heeft geen oordeel. Maar als je een mening vraagt krijg je die, pleisters geeft ik niet, wel waardigheid, want dat verdient ieder mens.
Mijn motto is, vecht voor jezelf. Het is jou leven. Jij bent een waardig mens. Ik accepteer geen negatief zelfbeeld, want het is niet jij die verkeerd zit, maar de wereld die jou verkeerd beoordeeld. Zorg dat je deze niet van jezelf maakt. Want het is niet erg als je dingen ziet die er niet zijn of die een ander niet ziet. Hoe je het naar buiten draagt, dat is toch per persoon verschillend. (wel ben ik me er van bewust, dat er ook mensen zijn die door drugs gebruik in dit circuit terecht zijn gekomen. Ik kan niet mee praten hierover. Ik heb de indruk dat dit toch iets anders is, dan wat ik heb gehad. Ook zullen de angsten niet veel verschillen)
Toen ik eenmaal zover was dat ik een andere baan kreeg en weer opleidingen ben gaan doen, om zo iets neer te zetten in deze wereld. Kreeg ik in de bieb het boekje "Veronica besluit te sterven" (Paulo Coelho) in handen. Ik raad iedereen die zo met zichzelf aan het stoeien is en geen licht meer ziet, deze eens te lezen. De boodschap is, ga leven, mensen ga leven. Ervaar alles te volle. Heb geen spijt van de dingen die je gedaan heb. Laat je niet tegenhouden, omdat een ander vind dat iets ongepast is. Want dan sluit je je eigen hart buiten. Onbewust of bewust weet ieder mens wat echt niet gepast is, maar de norm van de maatschappij is zelf vergeten wat het is om een mens, mens te laten voelen. En in mijn visie is dat de grootste oorzaak van psychische aandoeningen. (natuurlijk moet je aanleg hebben)
De kleine dingen geven het grootste geluk en vaak schuilt dit in de eenvoud. Bijvoorbeeld een gezellige avond met een goede vriend(in) of de eerste zonnestraal na een regendag. Deze zegeningen moet je weer gaan zien en deze gaan tellen. Zodat het leven weer zin gaat krijgen.
Dat ik nu wel goed kan mee komen, vergt bij tijden nog veel onderhoud. Het is niet zo als een gebroken been. Deze is na zes weken genezen. Nee het is iets wat je van jezelf weet en je weet wanneer het mis gaat. Daar heb je dan vele tekens voor gehad. Verder zit ik nu op tai-chi. Dit is een Chinese vecht kunst, die gericht is op meditatieve bewegingservaring. Dit geeft mij heel veel rust en ontspanning. Nogmaals wil ik benadrukken, het is niet erg een eigen beleving te hebben. Vele mensen zitten te vast in eigen patronen en kunnen jouw beleving er niet bij hebben. Dat is alles.
4 December 2004 inhoud hersteld Wayback Machine Archive aangepast voor hergebruik Waanzinnig.info 22 Februari 2022.
Inhoud onderhouden door Olmyritulaer.