|
Mijn moeder
Als ouder van een zoon die aan schizofrenie lijdt,heb ik de behoefte om een en ander met u te delen. Het is nl een ingrijpende gebeurtenis wanneer een van de gezinsleden psychotisch wordt en later de
diagnose schizofrenie krijgt. Om even terug te gaan naar 1996; In het voorjaar was het gedrag al vreemder dan de periode daarvoor,ik bedoel meer chaotischer,weinig slapen,vermageren,blowen,onsamenhangende
verhalen over het universum en allerlei paranormale zaken. In eerste instantie ging ik er van uit dat dit gedrag te wijten was aan het blowen,en de periode daarvoor aan een moeilijke tienertijd Echter
toen hij zover was gekomen om zijn hele inboedel aan puin te gooien,was ik ervan overtuigd dat hij naar een psychiater moest. Echter hij zelf vond toch niet dat dit nodig was,maar vond dat wij is
beter moesten luisteren naar wat hij te vertellen had want wij begrepen niet waar het in dit leven om ging en hij was degene die ons dat moest overbrengen. Ik heb toen heel veel geduld moeten opbrengen
en naar hem geluisterd,hoewel ik het allemaal heel vreemd vond heb ik hem laten weten dat ik het allemaal niet zo goed begreep en hem voorgesteld eens met iemand te gaan praten die verstand van dit
soort zaken had en mogelijk over de boeken die hij had gelezen meer kon vertellen zodat ik er ook meer van zou begrijpen. Ik stelde voor om met een psychiater die zelf ook heel veel leest eens te
gaan praten,hoewel er enige argwaan was over het feit dat deze man psychiater was,heb ik hem toch bereid gevonden om mee te gaan,omdat hij toch wel graag over zijn ideeen wilde discussieren. Ik heb
toen een bevriend psychiater gebeld en deze was gelukkig bereid hem dezelfde dag nog te zien.(dit is een uitzonderlijke situatie omdat er meestal eerst tig intake gesprekken moeten plaats vinden
en mensen eerst op de wacht lijst komen te staan waardoor patienten vaak weer afhaken en aan de zwerf raken) Enfin diezelfde middag heeft de psychiater na 2en een half uur met hem te hebben gepraat
hem bereid gevonden medicijnen te gaan gebruiken en stelde hem een opname voor. Die pillen wilde mijn zoon wel nemen maar een opname vond hij toch niet zo nodig. OK wij zijn naar huis gegaan en na
2 dagen moesten wij weer op het spreekuur terug komen. Toen hij 2 dagen rispendal had ingenomen werd het iets rustiger in zijn hoofd en zag wel in dat hij beter een poosje opgenomen kon worden omdat
hij nu toch ook heel moe was. Toen wij naar het spreekuur gingen had hij zijn tas al ingepakt,klaar voor opname,gelukkig was er op dat moment ook plaats. Ik heb hem daar gelaten en kwam tot de conclusie
dat hij geen ziektekostenverzekering had en zijn huur al 4 maanden niet meer betaald was,plus dat hij al een half jaar geen inkomen meer had omdat hij zijn baan was kwijtgeraakt en vast was gelopen
in het sociale uitkeringssysteem. Er was dus werk aan de winkel voor mij. Ik ben gelijk door gegaan naar het uitkerings orgaan van de ziektewet/werkelozenwet. Aanvankelijk moest ik een formulier
invullen en opsturen,echter ik heb er bij de mevrouw aanhet loket op aangedrongen dat zij de beslissingsbevoegde voor mij zou halen omdat er direkt iets moest gebeuren in verband met het ziekenfonds.
Na enig aandringen heeft zij toen met tegenzin haar baas gehaald omdat zij zag dat ik niet van plan was op te geven . Deze man begreep de urgentie van de zaak en heeft met mij de hele zaak doorgenomen.temeer
daar ik een verklaring bij mij had van de psychiater dat hij opgenomen was en een verklaring van mijn zoon dat ik gerechtigd was zijn zaken te regelen.. Ik moest alle werkbriefjes van het afgelopen
half jaar invullen,en ik kreeg een verklaring mee voor het ziekenfonds dat hij het afgelopen half jaar verzekerd moest zijn en dat de premie met terugwerkende kracht zou worden betaald. Dus ben ik
gelijk door gegaan naar het ziekenfonds om daar alles te regelen.en ging ik met een voorlopig bewijs van inschrijving weg. Diezelfde dag heb ik het inschrijfnummer doorgegeven aan het ziekenhuis.
Ook moest ik de verschillende schuldeisers bellen waaronder de huisbaas. Niet iedereen was bereid tot medewerking,maar ach als je schuldeiser bent en alles ligt in puin is er toch niets meer te halen
dus kun je maar beter met een goede regeling accoord gaan. Alleen de huisbaas had begrip en ik heb garant gestaan voor de betaling van de huur. Dit was dus een zeer enerverende dag,en ik was 's-avonds
kapot. Ik zat rustig met een glaasje wijn bij te komen,toen ging de telefoon. Ja hoor daar was mijn zoon,met de mededeling dat hij daar niet bleef ,ik hem maar moest ophalen want iedereen was daar
psychotisch en hij hoorde daar niet thuis. Ik was perplex en reageerde heel gelaten daar ik de energie gewoon weg niet meer had om daar nog naar toe te gaan,op een of andere manier drong dat tot
hem door nadat ik hem had beloofd de volgende dag gelijk te bellen of hij daar dan nog zo over dacht. Intussen ook de verpleging gebeld over dit voorval,en zij zouden aktie ondernemen. Een groot
geluk was dat hij ver van zijn woonplaats en de mijne zat ,waar een slechte treinverbinding was.Ik weet ook niet hoe dit gelopen zou zijn als hij dichtbij had gezeten. Na een uur werd ik weer door
mijn zoon gebeld en hij was inmiddels rustiger ,hij was door de verpleging opgevangen en een van de medepatienten die hetzelfde in het begin had ervaren hadden hem een en ander uit zijn hoofd gepraat.
Toen is een periode aangebroken van onzekerheid wat er nu uiteindelijk met hem aan de hand was,toch werd al vrij snel duidelijk dat het hier om schizofrenie ging. In eerste instantie was dat schrikken,maar
daarna toch het ongeloof dat dit inderdaad zo zou zijn,en de hoop dat het toch wel mee zou vallen. Steeds duidelijker werd het dat de diagnose juist was,dit was voor ons allemaal heel moeilijk,maar
inmiddels kunnen wij er nu heel goed mee leven.en zijn wij best happy. Bovendien hebben wij een hele hechte band. Volgende keer schrijf ik nog hoe zijn jeugd was en hoe bijzonder hij toen was.
Mijn broer
HALLO,
Eerst even voorstellen; mijn naam is Jeff en ik ben de broer van muppel en
Ik vind mensen die schizofreen zijn niet ziek.
Zo het hoge woord is eruit.
In de tijd dat mijn broer helemaal uit de realiteit lag en zich bezig hield met zaken die boven zijn eigen capaciteit lagen hebben mijn hersenen ook een grote klap gekregen. Het was voor mij heel moeilijk
te begrijpen waar hij het allemaal over had. Het vragen wat hij nou bedoelde was eigenlijk al te veel want er kwamen zulke geladen antwoorden op dat het onmogelijk was om te kunnen begrijpen waar
het allemaal over ging. Ik begreep er wel uit dat het te maken heeft met samenleven,leven na de dood,een volgende stap in bewustzijn, gedachtenoverdracht, en dat soort dingen maar ik kon er geen
touw aan vast knopen. Voor mij was het noodzakelijk om hem wel te begrijpen want het lijkt mij erg vervelend en eenzaam als je in een soort van vacuum zit. Helaas ben ik er toen achter gekomen dat
de psychiatrie nog in een vroeg stadium is wat betreft de kennis van schizofrenie maar ja het is voor nu even niet anders.
Nu zal ik zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat ik bedoel met de bovenstaande stelling. In de periode die ik met mijn broer meemaakte en meemaak heb ik zelf met menigeen gepraat over de uitingsvormen
van schizofrenie en wat mij constant opviel was dat de verklaring voor schizofrenie aantoonbaar moest zijn. Dus dat de verklaring van de ziekte schizofrenie het gevolg is van een bepaalde chemische
reactie en dat die reactie weer anders is als bij een normaal functionerend mens. Nu is de wetenschap er natuurlijk al best ver mee en beginnen de verklaringen van de chemie in jullie hersenen ook
vorm aan te nemen maar ik ben er van overtuigd dat de antwoorden juist niet in deze hoek gehaald moeten worden. Dit zeg ik omdat mensen met schizofrenie een bepaalde wijze van denken en waarnemen
hebben. De wijze van communiceren is ook van een ander niveau sterker nog het lijkt erop dat de gedachte van praten of iets zeggen zonder je mond open te doen (gedachtenoverdracht) ook daadwerkelijk
plaatsvind alhoewel dit nog niet erg duidelijk is. Ook heeft het gevoel een hele hoge graad en bij sommigen was dit zo hoog dat het gevoel zelfs uitviel. En dit soort uitingen zijn naar mijn mening
erg belangrijk.
Goed nu kom ik tot het volgende, het lijkt erop dat de wetenschap de hersenen zo kan beinvloeden dat de werking ervan wederom normaal word of dat het de defecten manipuleert om zo tot een beter of goed
functioneren van schizofrene mensen komt. Hier ben ik en met mij velen erg blij mee. Echter is het volledige probleem hier niet mee opgelost want De storing is er nog steeds. Dit betekent dus dat
er nog meer kennis vergaard moet worden om tot een bepaald standpunt te komen. En deze kennis is alleen maar te halen bij de schizofrene mensen zelf, bij jullie dus. Wat dus nodig blijkt is tijd,
geduld, interesse en vooral WIL, om samen tot een therapievorm te komen die uiteindelijk kan lijden tot een normaal functioneren in de gangbare maatschappij zonder het gebruik van medicijnen. Deze
doelstelling is idealistisch dat geef ik toe maar deze stelling is naar mijn gevoel haalbaar.
Een schizofrene geest heeft een stap voor zeg ik altijd. Jullie gedachtegang heeft een gigantische schat aan informatie te verwerken. Ook lijkt het me logisch dat als je iets nieuws ervaart dat je hersenen
dit opslaan en dat vervolgens jijzelf probeert dat te verklaren, menselijk! Door dit lijkt het me logisch dat je hersenen dan een andere manier van functioneren moet gaan verzinnen en je ziet maar
dat gaat niet zonder slag of stoot. Jij bent degene die de problemen ervan ondervind en de wetenschap zit met de handen in elkaar omdat ze zoiets nog niet goed kennen. Ik heb heel erg met jullie
te doen!
Nu zullen zich gaandeweg steeds meer mogelijkheden aandienen om tot een stabiele situatie te komen. En ik hoop dat de kennis van schizofrenie steeds beter wordt, dat iedereen kan omgaan met deze hersenactiviteit.
Heel veel succes met het ontdekken van jullie geest en ik denk dat jullie hele sterke mensen zijn al is het alleen al om het omgaan met dingen waar een ander mens alleen maar van droomt.
J.V.
Hoewel het voor een gezond mens nooit echt te vatten is wat schizofrenie voor de patient betekent, is het enigzins toelichten hetgeen meer begrip creeert. Ook hebben niet alle schizofrenen dezelfde symptomen.
In het volgende gedeelte wil ik iets over mijzelf schrijven.
In 1994 werd de diagnose gesteld; schizofrenie. Aan visuele hallucinaties leed en lijd ik. Het zijn beelden die niet door de ogen worden waargenomen, maar dat beeld wordt zo door het zieke hersendeel
gemaakt. De belevingswereld word hierdoor anders. Toen de diagnose werd gesteld, ontkende ik dat, en wilde het niet accepteren. Bovendien werd ik er verdrietig van, want wie vind het toch leuk om
te horen aan een ziekte te lijden. Ook was er boosheid omdat ik ongeneeslijk ziek was. Naarmate de tijd verstreek moest ik het wel accepteren en verwerken.
Voorbeeld:
`t was een mooie herfstdag en ik zat even in de makkelijke stoel naar buiten te kijken. Opeens voelde ik een leeg gevoel in mijn hoofd, en rechts van mij verscheen een zwarte arm en hand. Verwondering
vervulde me. Nog eens keek ik goed, arm bewoog en ik kreeg een vreemde lucht te ruiken. De arm verdween weer. De mensen om mij heen, hadden geen arm gezien. Toch was het er. Ja, zei de hulpverlener
Psychiater, het was er niet, het was volgens hem geen realiteit. Voor mij echter wel.
Zo waren en zijn er veel meer visuele hallucinaties in mij. Soms werkte het storend, en werd ik door de beelden gestoord. In Nederland zijn ongeveer 150.000 mensen die aan schizofrenie lijden. Het hoge
percentage is er o.a doordat de ziekte ongeneeslijk is. Tijdens een bijeenkomst is een spreker, ik zit in de zaal. Een heel belangrijke rol heb ik te vervullen. Namelijk de spreker gedachten toezenden,
vanuit mijn hoofd, naar zijn hoofd, hij ontvangt ze en spreekt ze vervolgens uit. Ja, zal een gezond mens zeggen; dat kan niet waar zijn. Toch gebeurt het en is het waar. Het is een speciaal vermogen
aan waarneming. De mensen gooien het op Schizofrenie, maar het is een byzondere capaciteit in een bestaande wereld. Een wereld van gedachtenoverdracht.
Vervolgens "zie" ik de binnenkant van mijn lijf, ' t is met goud gevuld. Mijn armen zijn vol zwarte pezen en spieren. Bovendien zit er een staaf in mijn lijf van top tot teen. Ja, een speciaal waarnemingsvermogen.
Een soort van trekdrop komt over mijn lijf, en geeft een prettig gevoel. Even later word ik zo wit als kaugom, en ik "bekijk" het een poosje....
Ja, zo is het van dag tot dag.
' k citeer even een gedeelte die muppel schreef op 25 sept. "....een creator die eigenlijk altijd in je hoofd aanwezig is, net als mensen... waar je alleen maar aan hoeft te denken om er mee contact
te hebben... dat heb ik met mijn broer als we samen zijn hoeven wij niets te zeggen en toch begrijpen wij elkaar... een vertrouwen erop die eigenlijk niet eens uit jezelf hoeft te komen als je er
aan schijnt te denken... gewoon erop vertrouwen dat niet alles wat je denkt te denken vanuit jouw komt... "
Daar herken ik mijzelf helemaal in, er vertoeven dikwijls andere mensen in mijn hoofd. Het zijn hun gedachten die ze naar mijn hoofd hebben gezonden. Het komt dus niet uit mijzelf. Dikwijls heb ik contact
met mijn ouders, terwijl ze er niet in levende lijve zijn. Ze vertoeven dan in je hoofd. Zo trekken ook andere mensen gedachten uit mijn hoofd, zodat ik even in hun hoofd kan verblijven. Dat wat
zij uitspreken , is vanuit mijn brein. Ach, zeggen de hulpverleners , dat is niet echt waar. Maar het is echt, en zeker gebeurt het zo, ik heb een belevingswereld, die bestaat , maar die een hulpverlener
als onrealistisch bestempelt. Gedachten overdracht is een bekend verschijnsel bij schizofrenie. Maar wellicht is het een unieke aanleg. toch is gedachten overdracht een speciaal soort macht. Een
vermogen om dus gedachten door anderen te laten lezen. Het verlaten van gedachten. En het inkomen van gedachten. Let op deze gedachten zijn niet van me zelf, maar door en van anderen mij overgedragen
en toegezonden. Zo heb ik wel eens een uur lang iemand gedachten toegezonden die hij vervolgens uitsprak tot zijn toehoorders in de zaal. Wat dat betreft heb ik dus een belangrijke plaats tijdens
vergaderingen etc. Eigenlijk de verantwoordelijke die er voor zorgt wat er gezegd wordt. Die de zinnen en uitspraken van anderen bestuurt. Zo iemand staat dus onder mijn leiding, en zijn gedachten
worden door mij ingegeven.Vroeger was ik niet op de hoogte dat deze gedachten uitwisselingen bestonden.....'t is een taak die ik er bij heb gekregen.
Bill
Twee waantjes en een verdieping!
I.
Ik loop met een rotbui door een bouwmarkt. Ik zie een klein kind in een karretje, geduwd door zijn moeder. Ik denk: wat heb jij een lelijk koppie. Dan hoest het ventje gelijktijdig. Nou, die gedachte
moest hij niet! En ik was blij en dacht : wat ben ik ook een lul. Dat is dan mijn idiote interpretatie van een hoestje. Betrekkingsideeen en gedachtenoverdracht. Het zal toch eigenlijk wel toeval
zijn. Ik zie opeens ook een gevaarlijke kant. En tegelijk een enorme kwetsbare kant, dat ik het heb terwijl ik het niet kan oplossen. Ik kan zo'n gedachte meestal wel vastpakken en van buiten bekijken
en zien dat het niet klopt. Maar wat nou als dat niet zou lukken. Die eventualiteit kan ik me ook indenken. De gedachte die me door het betrekkingsidee werd getoond was dat ik (even) een lul was.
Eigenlijk is dat niets meer dan een gedachte van mezelf die misschien uit mijn onderbewuste komt. Het was een gedachte of een inzicht wat me best goed deed. Loutering heet dat geloof ik. Op zoek
zijnde naar eigenwaarde en bevestiging, moet de rotkant van mezelf ook meegenomen worden. Dan pas kan er een evenwichtig zelfbeeld komen. Een onevenwichtig zelfbeeld is een kenmerk van Borderline,
heb ik gelezen. Dat past dan precies in het plaatje. En ik heb ook de hoop dat mijn zelfbeeld kan verbeteren als ik doorga met zoeken. En als het evenwichtiger wordt zullen de borderline-symptomen
waarschijnlijk makkelijker worden.
II.
Ik kijk uit het raam en zie een hondje lopen. Ik denk : nu eens kijken of mijn gedachten overkomen. Ik ga het eens testen. Ik ga boos denken, want dan moet hij zeker reageren. Ik kijk naar het hondje
en denk : pleurishondje!! Geen reactie. Ik denk : en nou je kop optillen rothond. Reactie: gewoon doorsnuffelen. En nou de andere kant oplopen! Nada noppes niets. En maar gelukkig ook. Ik moest een
beetje lachen dat het dus niet werkt. Ik denk aan Ben Laden en hokus pokus denk ik : "VAL DOOD" Ik denk toch dat ik CNN niet onmiddelijk hoef aan te zetten voor het grootste nieuws van dit jaar.
Ik denk ook niet dat hij op de Arabische nieuwszender in een interview zal verklaren dat hij op zondagavond om 23:30 westeuropesche tijd de gedachte "VAL DOOD" met klokkengelui doorkreeg. Ik denk
niet dat hij op deze manier wordt gebombardeerd, zelfs niet driehonderd miljoen FU** YOU's uit Amerika. Ik denk dat Allah wel als aller allereerste zijn telefoontje met "GO AHEAD" verhinderd zou
hebben. Mijn kleine Bennie jongen, kijk nog eens in hoofdstuk 1 van de Koran, dat men niet zal doden. Zelfs Allah lukt het blijkbaar niet, en als hij het niet kan !!!!!!!!...
Ik heb hier twee voorbeelden gegeven die niet zo positief zijn. Ik heb het vooral vroeger een paar keer zo gehad, maar vaak veel onschuldiger of zelfs grappig of wonderbaarlijk. J. en Muppel melden ook
andere manieren. Ik drijf het misschien op de spits. Ik heb wel eens op het randje gestaan om te gaan tieren (of te slaan?) in de tijd dat betrekkingsideeen me veel meer beheersten. Ik heb me altijd
kunnen weerhouden. Misschien helpt deze brief mij om mezelf te waarschuwen. Ik schaam me ook, over die momenten van vijandigheid en de raarheid. Maar ik doe het zonder dat ik het wil, zonder dat
ik weet hoe het komt en hoe ik het op moet lossen. En alle deskundigen evenzo, ze kunnen alleen helpen zoeken Ik denk bijna met zekerheid dat mijn vrienden me als meer vreedzaam dan gemiddeld zullen
beschrijven. Ik wilde ook opgenomen worden. En dan komt hetvolgende wat me wel eens radeloos maakt, want de bron of de oorzaak is moeilijk (nauwelijks, onmogelijk?) op te lossen door de professionals.
Ze gaven mij wel het inzicht van de Borderline storing via een boek. En dat helpt wel te verklaren en rust te vinden.
Dat was een stuk zelfverklaring, omdat ik meende dat veel gezonde mensen dit zouden lezen. Ik voelde of hoorde bijna hun ontstelde gedachten en opmerkingen, ik wil me verdedigen. Ik schrijf bijna als
reactie op stemmen in mijn hoofd. Is dat dan weer een betrekkingsidee en zit de ziekte dan tot in mijn diepste vezels? Of is het wel een beetje verklaarbaar idee, een beetje logica en een stuk normale
inleving die beangstigend voor mij is. Ik heb eerlijk willen zijn, de poging leidt bij mij tot de angst dat er ontsteld en spottend over wordt gedacht. Ik hoop dan maar dat die mensen mij niet te
makkelijk veroordelen en zullen inzien dat de momenten van razernij zeer zeldzaam zijn, als een overdrukklep van een psychiatrische ziekte met kanten die moeilijk te dragen zijn. Er komt dus veel
meer bij kijken. Ik verklaar het zo. Maar als ik zou gaan slaan is dat niet goed te keuren.
Gatverdamme ik krijg het echt benauwd, het lijkt alsof gedachten van andere mensen me gemeen in de hoek willen drukken. Ik weet dat ik er met alle macht aan werk. Jasses! De gedachten die door me heen
gaan vooral naast mijn schrijfwerk waren erg moeilijk. En ik laat het hier even bij. Is er misschien iemand die wil aanhaken ? ! Misschien zit hier iets oplossends in voor mij en anderen, of althans
een begin van een weggetje daar naar toe. Bijvoorbeeld dat de "kritische stemmen in mijn hoofd" bij mij wijzen op een soort overgevoeligheid enerzijds en op echte ontkende waarde anderzijds. Ik zie
wel iets in die achtergronden, het is iets als een zeer diepliggend menselijk ontwikkelingsprobleem. En als er een ontwikkelingsprobleem is, geloof ik dat er vast wel oplossingen zullen zijn.
Michael
Ik ben nog jong, voor de pubertijd, ik lig in bed en denk na over het leven. En dan dat en dan dat en dan dat... En dan ga je dood en dan ...wat dan? Geen antwoord, ik raak in paniek, wat gebeurt er
dan, weer geen antwoord, dan dringt het tot me door dat dat onbekent is , ik raak in paniek, nee wordt hysterisch, ik spring uit bed en laat me schreeuwend op de keukenvloer vallen.Ik schreeuw het
uit. Ik kan niet leven zonder te weten wat er daarna gebeurt, kan niet leven dat dit alles zou zijn.
Deze paniek aanval is me 2 keer overkomen. Later zijn er angst en paniek aanvallen bijgekomen oa door de angst gek te worden, mijn verstand te verliezen, de controle over mijn eigen denken te verliezen.
Allemaal doorgedraaide denkbeelden voortkomend uit de ziekte schizofrenie. Nu heb ik die (waan)ideeen redelijk onder controle (je geest leeft verder) en gek zijn is zo gek nog niet, hoewel je het
niet te gek moet maken.
Ik ben wel 3-4 maal per week bij Dirk v/d Broek om boodschappen te doen, soms elke dag. Van de week liep ik in Dirk, niets aan de hand, en op een gegeven moment werd mijn aandacht getrokken door iemand.
Het was de filiaal chef die ik regelmatig groet die mijn aandacht trok. Alleen dit keer keek hij naar beneden, hij was de vloer aan het schoonmaken , niets aan de hand nog steeds, ik vond het niet
zo vreemd, hij was bezig met werkzaamheden. Thuis gekomen nog steeds niets aan de hand, boodschappen uitgepakt etc. Maar een paar uur later gaan mijn gedachten naar dat moment dat mijn aandacht werd
getrokken door die filiaal chef maar de hele situatie zie ik nu vanaf boven. Ik zie hoe ik naar rechts kijk en de filiaal chef kijkt mij aan, ik kan hem dus niet zien maar hij mij wel. Ik hoor zelfs
dat hij "ho" mompelt en snel zijn hoofd weer naar beneden keert, waarop ik naar links kijk en hem daar met zijn hoofd naar beneden zie staan werken. Ik heb dus een paar seconden vanuit een ander
perspectief kunnen kijken. Hoe kom ik aan die duidelijke beelden en zelfs woorden die me toen niet opvielen. Vreemd he. Overigens denk ik dat hij "ho" riep omdat ik in een Dirk van de Broek jas liep
en een D v/d B tas bij me had en ik misschien als een iets te grote D v/d B fan uit zag.
Ik heb wel meer flashbacks waarbij ik ook woorden hoor en me helpen de situatie begrijpen. Ik ben daar heel erg blij mee, maar ben ik de enige?
Pien
We beginnen bij het begin van het bestaan van Gerdien. Het is 1974, ergens in juni, als een zaadje van dhr. D de eicel van mw. D-R binnendringt en uit deze samensmelting een menselijk wezen begint te
groeien. Wat meneer en mevrouw D echter niet weten is dat er ondertussen, ergens ver hier vandaan, op een andere planeet iets aan de hand is. Enkele geleerden op deze planeet, laten we het Ouy noemen,
hebben besloten een experiment uit te voeren door de energie van een Ouy-foetus te gaan plaatsen in een foetus op aarde. Men wil zien of het mogelijk is of Ouy-mensen in staat zouden zijn te overleven
op aarde. Hoe zal een Ouy-er opgroeien en zich redden op planeet aarde.
En zo gebeurt het dat op 28 maart 1975 in Nederland op planeet aarde het kind Gerdien wordt geboren, iedereen in de volste overtuiging dat het een gewoon kind is. Men kijkt nog wel raar op dat het kind
een staart heeft, maar daar weet mw. D wel raad mee en bindt de staart af zodat deze een paar dagen later vanzelf afvalt. Bij haar en bij alle anderen die van dit rare feit wisten, wordt dit gegeven
gewist uit hun geheugen door de geleerden van Ouy. Dit is de eerste fout die zij maakten.
Kind Gerdien groeit op, net als iedereen overtuigd, dat ze een mensenkind is. Ze voelt zich weliswaar anders, niet van hier, maar heeft hiervoor geen verklaring en dit is dan ook de tweede fout van de
geleerden van Ouy. Doordat kind Gerdien zich niet thuis voelt gaat zij verklaringen zoeken waarom zij zich anders voelt dan al die andere mensen. Haar eerste reactie is: ik ben geaddopteerd, eigenlijk
nog niet eens zo slecht bedacht. Kind Gerdien heeft echter wel alle uiterlijke kenmerken meegekregen van meneer en mevrouw D. dus die verklaring wordt terzijde geschoven.
Haar tweede verklaring is dat zij als experiment is geplaatst bij de familie D. en dat zij haar bestuderen. Ook een klasgenootje doet mee; die bestudeert haar s nachts door het nachtlampje. Kind Gerdien
trekt daarop het nachtlampje uit de wandcontactdoos, maar dan is ze nog zichtbaar door de stopcontactgaten. Ze vindt de oplossing door haar kussen ertegenaan te leggen en dus andersom in bed te gaan
slapen. Daar is ze vanaf. Maar nu nog de spiegel op de douche: deze is bevestigd aan de muur die de badkamer van haar ouders slaapkamer scheidt. Tegen die muur staat in de slaapkamer de kledingkast
van mevrouw D. Van hieruit regelen ze de hele boel en bestuderen haar. Natuurlijk kan kind Gerdien niets vinden als ze de kledingkast bestudeert. Zo slim zijn haar onderzoekers wel. Dan maar niet
meer douchen. Maanden houdt ze dit vol, totdat ze zichzelf wel erg vindt te beginnen stinken en hoe stom, dat ze daar niet aan had gedacht: gewoon een handdoek voor die spiegel. Zo neem je ze de
belangrijkste troef al uit handen!
Inmiddels is kind Gerdien volwassen en officieel gek verklaard. Zij weet echter wel beter, zij weet nu wat er aan de hand is, al is ze nog steeds op zoek naar de precieze antwoorden op haar vele, vele
vragen. Zijn er nog meer Ouyers op deze aarde? Is men haar op Ouy vergeten? Ze wil namelijk naar huis. Ze heeft het hier wel gezien. In januari van 2001 nam ze een overdosis anti-depressivica om
zo terug te keren naar Ouy. Maar wat bleek: ze was inderdaad gestorven, ze was zo dood als een pier, maar toch leefde ze voort in een andere, aan de aarde paralelle wereld. Blijkbaar mocht ze nog
niet naar huis en moet nu weer verder. Maar ze is zo moe, heeft geen zin meer in dit experiment. Wanneer zal deze stoppen, wanneer komen ze
haar halen. Als ze alle antwoorden heeft, of zijn ze haar toch gewoon vergeten?
Dit bovenstaande stuk is geschreven door een vrouw met een bovengemiddelde intelligentie. Ze noemen haar gek, een vrouw met een psychiatrische ziekte. Wees jij maar eens zo bright om het tegendeel te
beweren.
I
emand is onschuldig tot het tegendeel is bewezen!!!!!!
Dineke
Voor 3 jaar jaar geleden is het eigenlijk allemaal begonnen. Onze Frank, toen 17 jaar is met 3 vrienden naar Spanje geweest op vakantie. Toen hij weer terug was, begon hij te veranderen. Zijn hele doen
en laten. Het was een wrak wat terug kwam. Voor de tijd was het een "gezonde" hollandse jongen, school, werken, voetbal, vrienden en uitgaan, zoals elke jongen van 17 eigenlijk doet. Hij heeft zich
ziek gemeld na die vakantie, hij zat dagen en nachten met zijn hoofd in z'n handen. Als ik hem vroeg wat of er aan de hand was, dan zei hij tegen mij "ik kan het niet uitleggen, jullie zullen dit
niet begrijpen". Het ging toen bergafwaarts met Frank. Eigenlijk is het toen allemaal begonnen, alle ellende om zijn persoontje. Ik heb hem zover gekregen om hulp te gaan zoek bij het RIAGG, maar
na een paar keer hield hij het daar ook weer voor gezien. Het is toen op een gegeven moment zo uit de hand gelopen, qua bedreigingen, vernielingen, dat de politie in beeld kwam. Er volgende vorig
jaar april (2001) een gedwongen opname in de psychiatrie met een Rechtelijke Machtiging (RM), moest t/m augustus 2001 behandeld worden in een psch.kliniek. Eerst de Brinkgreven, omdat in de Westeres
in Almelo geen plaats was. Hij is toen toch overgeplaatst naar de Westeres in Almelo. In juni al, kregen wij hem weer thuis met de boodschap van de behandelend psych., die jongen mankeert niets "aard
van het beestje". Ik had gelijk al zo iets, van hier klopt iets niet, Frank mankeert echt wel wat, maar wat, wisten wij veel. Wij hebben toen direct het RIAGG Almelo ingeschakeld, van hier gaat iets
fout, maar nee hoor nergens geen gehoor. Wij hadden Frank weer thuis, met alle gevolgen van dien. Alle ellende begon gewoon weer overnieuw. Het is te triest voor woorden, dat ze Frank zomaar weer
hebben laten lopen, want in oktober 2001 ging het weer helemaal fout. Bedreigingen met de dood naar ons toe, vernielingen, de hele boel verbouwen en noem maar op, terwijl hij ook zijn goeie momenten
had, ik snapte er vaak niets van, de ene keer lief en aardig, en dan zomaar opeens veranderen in een "beest". Op de avond van 17 oktober kregen wij een meningsverschil over geld, Frank vond dat hij
te weining geld kreeg, terwijl hij genoeg had om een dag door te komen. Maar we kregen ruzie over toen nog een "tientje", hij gooide ons de ruiten in, vernielde alles, Frank veranderde in een monster.
Gelijk eigenlijk de politie gebeld, want wij waren aan het eind van ons "latijn", crisis team v/h RIAGG kwam er ook aan te pas. Op aanraden van hun hebben wij aangifte gedaan. En dan gaat het bekende
balletje rollen. Frank verdween toen in de nacht, hele nacht niet thuis gekomen. 's Morgens (18 oktober) kwam hij weer terug, wij met z'n allen (mijn man, z'n broer 22 jaar en z'n zusje van 16 jaar)
hadden het besluit genomen om maar weer de RIAGG en de politie te bellen. Ze kwamen bij ons thuis en hebben het verhaal aangehoord van ons en nog geen uur later hebben ze Frank in de buurt opgepakt.
Dan gaat het Gerechtelijke Balletje weer rollen, Frank is toen 2 weken opgesloten op het politie bureau in Almelo in afwachting v/h onderzoek naar hem. Toen is hij, eigelijk zonder dat wij het wisten,
afgevoerd naar een PI-Ter Apel, omdat ze niet wisten waar ze met hem heen moesten. Via het constant moeten zeuren bij verschillende instanties hoorden wij dat hij vanuit Ter Apel in november was
overgeplaats naar PI-Arnhem-zuid (Blue-Band). Ondertussen zit je mooi met de handen in het haar, want Frank was 18 geweest, en als ouder zijnde, heb je geen poot om op te staan, maar een spreekwoord
zegt "de aanhouder" wint. Via allerlei omwegen kwam ik achter de naam van Frank's psychiater die hij door het gerecht in Almelo toegewezen had gekregen, en wie Frank's advocaat was. Ik heb toen contact
met hun gezocht. Wonder boven wonder kreeg ik gehoor. Zo kregen wij een beeld hoe of het nu met onze Frank ging, na 2 maanden die wij hem niet gezien of gehoord hadden. Frank zat dus sinds november
2001 in de gevangenis (IBA -individuele begeleidings afd.) Arnhem-zuid) te wachten op het onderzoek naar hem. Want Frank mankeerde echt wat, maar wat, dat moest nog onderzocht worden. Wij zijn die
mensen van de IBA- Arnhem nog steeds heel dankbaar voor de manier waarop ze onze Frank hebben opgevangen. De eerste tijd wilde hij ons niet zien, maar wij hadden toch tel.contact met de afd. hoe
het nu met Frank ging. In december, net vlak voor Kerst kregen wij een tel., van waag maar eens de gok, en reis vanuit Almelo maar eens af naar Arnhem. Hebben wij toen gedaan.............mijn man
en ik.......je moet je zoon van 19 dan bezoeken in de bajes,...........bibbers kreeg ik er van.........ik zag mijn zoon terug......... een zielig hoopje mens........Frank was toen niet aanspreekbaar,
maar we waren al heel blij dat je hem weer konden zien. Kerst en Oud en Nieuw 2001, KLOTEN....voor iedereen.......maar ja blijven lachen, de moed er in houden. Eind januari hoor je heel voorzichtig
via de psych. van Frank, dat hij wel eens aan "schizofrenie" zou kunnen lijden. Een volgend onderzoek van een 2e pscyh. moesten wij afwachten, en jahoor via de Rechter in Almelo hoorden wij op 24
april 2002, dat Frank echt "schizofrenie" had en dat hij voor minstens een jaar moest worden opgenomen in een kliniek. Dat was dus in april 2002, maar ja overal zijn wachtlijsten, dus Frank heeft
nog 4 maanden, tot 9 september 2002 moeten wachten op zijn overplaatsing vanuit een gevangenis naar een "kliniek-Brinkgreven-Deventer". Om even niet te vergeten, in januari 2002 heeft iemand, die
vat op Frank had in PI-Arnhem, hem min of meer gedwongen om een "Risperdal" te gaan slikken. Op aanraden van hun hebben wij toen Frank niet bezocht, maar hadden wel dagelijks tel.contact met de IBA-afdeling,
hoe het nu met Frank ging. Er werd gezegd, laat hem maar even, laat het allemaal maar even inwerken. In februari net vlak voor mijn verjaardag, belde onze Frank zelf naar huis.............van "mam"
"kom je me nu opzoeken" "we zijn gaan vliegen" "naar Arnhem" het was een dag en nacht verschil, frank in oktober 2001 en toen in februari 2002. Het is een lijdensweg van 11 maand geweest. Maar nogmaals
op 9 september is Frank naar Deventer overgeplaatst. Naar de open afd. waar allerlei "schizofrene" mensen worden behandeld. Maar na 11 maanden "brommen" kon Frank de vrijheid nog niet aan. Ging de
mist in qua drugs en drankgebruik in het week-end. Dus het werd de gesloten afdeling, met toch bepaalde vrijheden. In de eerste paar week-ends kwam Frank alleen op zaterdag thuis. En dat gaat toch
beter, voor hem en voor ons. Frank zal moeten leren omgaan met zijn "ziekte". Met behulp van anderen hopen wij dat het in de toekomst beter met Frank zal gaan. Wij blijven in ieder geval hoop houden,
en via via kom je over achter. Via internet- via boeken lezen - via films kijken "a beautiful mind"- via jou enz. enz. enz. Op dit moment gaat het redelijk goed met Frank, het begint een beetje tot
hem door te dringen dat hem "echt" mankeert. Hij geeft nu zelfs toe dat hij "stemmen" hoort, en dat is al heel wat voor hem, om iets toe te geven. Heb voor mij, maar ook voor hem "internet-sites"
die misschien voor hem en voor ons van pas komen "geprint", en hopelijk vindt hij ooit de rust om deze door te lezen, want hier heeft hij het geduld nog niet voor.
Everlast
Ik heb vandaag mijn zoveelste toevalligheid meegemaakt en de maat is vol. Ik moet er melding van maken: God bestaat. Wat ik daarmee juist bedoel, hoe ik daartoe gekomen heb en welke conclusies daaruit
moeten getrokken, zal in het vervolg van deze paper wel duidelijk worden. Dat is althans de bedoeling.
Aan de hand van ??n casus wil ik mijn idee?n presenteren. Uit alle ?toevalligheden? die ik heb meegemaakt zal ik er eentje uitpikken om mijn ?theorie? te illustreren. Zoals ik al suggereer kan alles
weerlegd worden met het simpele, ons zo dierbare woordje ?toeval?. Het is juist mijn bedoeling om dit te weerleggen. Althans zoveel mogelijk. Absolute zekerheid is er nooit en zal niemand U in dit
leventje ooit bieden. Tenzij misschien iemand als Jezus, maar die is al tweeduizend jaar niet meer opgedoken en langer kan ik echt niet wachten.
Wil ik nu bewijzen dat toeval niet bestaat? Nee, dat nu ook weer niet. Wel wil ik aantonen dat er meer aan de hand is in onze wereld dan louter toeval. Er is meer dan de wetenschap ons voorspiegelt en
dat beginnen we zo stilaan te vergeten. Vandaar reden genoeg voor mij om te beginnen schrijven. De wetenschap heeft ons zelfs een soort anti-Gods reflex bezorgd. Zo zal menig lezer bij mijn statement
?God bestaat? al eens diep de wenkbrauwen gefronst hebben en met een beetje geluk is deze paper net aan de vuilnisbak ontsnapt.
Ik wil u zeker niet voorliegen. Ik heb God nooit gezien of gesproken. Ik ben geen gezant. Ik heb geen heilige boodschappen gekregen van een of andere engel Gabri?l. Ik ben een doodgewone sterveling die
als wetenschapper van eerste categorie de dingen die hij meemaakt analyseert en daar conclusies probeert uit te trekken. Toch voel ik mij ergens wel uitverkoren omdat ik dergelijke toevalligheden
heb meegemaakt. Ik hoop echter dat iedereen zich hierin wel ergens zal herkennen en zal zeggen inderdaad, diene Everlast heeft toch wel ergens gelijk.
Wat ik precies wil bereiken is mezelf op dit punt nog niet duidelijk. Misschien dat het mij en U op het eind van deze paper wel wat helderder zal worden.
casus : Fear and Loathing in Las Vegas
Voor ik begin met deze casus wat toe te lichten, wil ik nog eens benadrukken dat dit slechts ??n van de zovele toevalligheden (sorry voor het woord)
die ik heb meegemaakt. Als dit het enige zou zijn, zou ik inderdaad wel weinig voet hebben om op te staan.
Nu goed, de eerste casus. Zaterdag vertelt James me over een film die echt wel de moeite is om te zien: Fear and Loathing in Las Vegas. We vertellen er wat over en de critici onder U zullen al opwerpen
dat dit niet het enige is waarover we gesproken hebben. Maar goed, laat mij eventjes uitschrijven.
Nu vandaag, maandag, ging ik naar Gent en bij een kerel op kot was men naar een film aan het kijken. Ik natuurlijk direct denken aan Fear and loathing in Las Vegas, geobsedeerd door dergelijke toevalligheden
als ik ben en wat raadt U: het was hem wel zeker?
De reflex die ons is ingestampt door de vele sceptici is om meteen te denken ?leuke toevalligheid? en meteen als een kip zonder kop weer verder te leven alsof er niets gebeurd was. Ook ik heb lang zo
geleefd, maar als de toevalligheden zich opstapelen en opstapelen begint stilaan wel door te dringen dat er iets meer aan de hand is.
Normaal zou ik nu op het hypothetische moeten overschakelen en zeggen ?Gesteld dat dit inderdaad geen toeval is??. Dit is het punt waarop velen onder U, mijn dierbare lezers, zullen afhaken. Alles wat
volgt steunt immers op deze ?ne wetenschappelijk totaal onverantwoorde onderstelling. Ergens kan ik dan ook wel begrijpen waarom velen alles vanaf hier als dikke zever classeren. Er is U immers ingestampt
dat de wetenschap ?waar? is en alles daarbuiten is leugen. Van hieraf verlaten we dus, beste lezer, de fysische gronden en hier begint de metafysica of althans mijn versie ervan.
James kan onmogelijk geweten hebben dat ik vandaag naar een kot zou gaan waar ze naar Fear and Loathing in Las Vegas aan het kijken waren. Iets moet dus James bewogen hebben om mij over Fear and Loading
in Las Vegas te vertellen en dat iets moet geweten hebben wat er vandaag zou gebeuren. Dit zijn meteen al grove conclusies en het zal meteen wel in het oog springen dat we de homebase science verlaten
hebben en ons begeven op onbekend terrein.
De eerste conclusie was dus dat iets James moet bewogen hebben om over die film te praten. Heeft James dan geen eigen wil? Is hij, net als ik en U nota bene, een marionet in handen van dat iets dat ik
van nu af aan God zal noemen? Ik durf hierop niet volmondig ja te antwoorden, omdat iedereen ergens wel aanvoelt dat dit niet volldig klopt. Iedereen ervaart immers dat hij een vrije wil heeft. De
waarheid moet dus ergens in het midden liggen. We zijn dus half-vrije poppetjes in handen van God. Laat het ons hier bij houden. U ziet de ?volgens mij- echte waarheid ligt tussen de klassieke, wetenschappelijke
waarheid en de klassieke, wetenschappelijk leugen.
De tweede conclusie was dat dit iets, onze goede oude God, moet geweten hebben dat ik vandaag naar dat kot zou gaan en die bewuste film zou zien. Dit is dus het wetenschappelijk niet verantwoorde verhaaltje
van dame Fortuna. Alles ligt vast. We kunnen niets veranderen aan de toekomst. Het lot, de voorbestemming, noem het zoals U wil. Ook hier ligt de echte waarheid volgens mij ergens in het midden en
is alles half-bepaald.
Ja, we zitten nu dus met twee halve waarheden in onze filosofie: we zijn half-vrij en alles ligt half-vast. Dit is natuurlijk niet erg handig om verder op te redeneren. We zijn immers gewoon van met
hele waarheden te werken en niet met halve. Ik stel mij echter de vraag wat het nut is om te geloven in hele waarheden als er voor ons stervelingen enkel halve zijn. Waarom het monster science blijven
vergoddelijken als was het de werkelijke waarheid?
U zal al opgemerkt hebben dat ik hier zodanig aan het goochelen ben met de woordjes waarheid en leugen dat U wellicht de draad aan het verliezen bent. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat we teveel vertrouwen
hebben in de wetenschap en onszelf iets voorliegen als we de waarheid die daaruit voortgevloeien is als heilig beschouwen. Ook wil ik de omgekeerde waarheden, de wetenschappelijke leugens dus (luister
maar naar de sceptici), niet tot heilig uitroepen.
Het ?nieuwe? van deze idee?n is echter de factor God. Hoewel ik op het eerste gezicht niets aangetoond heb en enkel wat verwarring gesticht heb, heb ik wel het concept God ge?ntroduceerd. Zonder dit
concept zouden er immers geen halve waarheden zijn, maar enkele de hele waarheden van monster science.
Merk op dat ik spreek van monster science om niet telkens het woordje wetenschap te moeten gebruiken. Eigenlijk heb ik niets tegen monster science. Wel heb ik iets tegen het vergoddelijken ervan als
de joden die het gouden kalf aan het vergoddelijken waren toen Mozes terug kwam van zijn tete a tete met God. Pas op ook de klassieke godsdienst wil ik hier niet in het belachelijke trekken. Ik wil
enkel proberen een soort synthese te maken van deze twee uitersten. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk.
Nu is wellicht het moment om die nieuwe factor in onze vergelijkingen, de God-factor, eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Wie is hij of haar of het (in het vervolg zal ik maar veronderstellen
dat God onzijdig is), wat drijft het en wat wil het van ons? Als we dat allemaal weten, weten we eindelijk wat de zin is van het leven. Het wordt dus nog spannend beste lezer. Morgen schrijf ik het
vervolg en binnen enkele seconden leest U het al. Nog eventjes geduld?
Hallo, hier ben ik weer. We waren dus tot de conclusie gekomen dat er iets bestaat als God en dat het een invloed heeft op ons aardse bestaan. Zoals ik uit een aantal andere casussen heb kunnen besluiten
heeft die God niet alleen invloed op stervelingen, maar ook op dode materie. Dit zou meteen ook de lang gezochte verklaring kunnen zijn van fenomenen als de zwaartekracht, maar dat zou ons wat te
ver leiden en wordt eigenlijk iets al te hypothetisch.
Waar ik eerst nog eventjes wil bij stilstaan, is de betekenis van die toevalligheden. Zij die de film Fear and Loathing in Las Vegas gezien hebben, zullen zich wellicht nog herinneren dat de film zo?n
beetje heel veel over drugs gaat. Wil God nu dat iedereen massaal drugs slikt of spuit of snuift? Of het omgekeerde? Nee, ik ben er door andere casussen redelijk zeker van dat deze toevalligheden
weinig extra betekenis dragen. Dit is meteen ook de reden waarom we er nooit bij stil staan. Dergelijke godservaringen worden meestal dan ook verticaal geklasseerd.
Om nu terug te keren op de vraag van gisteren naar de zin van het leven. Wel, blijkt dus dat we uit onze toevalligheden niet veel meer kunnen afleiden dan dat God bestaat. Meer informatie geeft het ons
niet. Althans mij niet. Het zijn enkel hints dat er iets meer tussen hemel en aarde is. E?n van de grootste hints uit de geschiedenis was (waarschijnlijk) de komst van Jezus.
Na het vorig paragraafje zullen velen wellicht ontgoocheld zijn. We weten het immers weer niet. Toch wil ik nog laten opmerken dat ik eigenlijk al heel veel aangebracht heb. De meesten van mijn generatie
hebben het concept God immers resoluut uit hun leven verbannen en ik heb het hiermee terug ge?ntroduceerd. Dat is uiteindelijk mijn hoofdbedoeling.
Men kan zich natuurlijk de vraag stellen waarom je God nodig hebt als je Jupiler en marihuana en fancy cabrios en wasmachines hebt. Naast het vergoddelijken van de wetenschap is onze tijd van brood en
spelen een tweede grote oorzaak van het verdwijnen van de idee ?God?. Ik begin de indruk te krijgen dat ik iets teveel aan het preken ben. Sorry daarvoor.
De aandachtige lezer zal al opgemerkt hebben dat ik nog niets gezegd heb over de oneindige goedheid van God. Als er iets is waar de meeste godsdiensten op staan is het wel dat. Welnu, ikzelf ben hier
helemaal niet zo zeker van en als je kijkt naar al de ellende in onze wereld, zou je daar terecht aan beginnen twijfelen. Ik sluit het dan ook helemaal niet uit dat God zowel goed als slecht is,
maar ik wil hier geenszins een stelling van maken. Ook het feit dat er mensen zijn met slechte bedoelingen leidt er mij toe te suggereren dat er ook een dark side is aan de force, zeker in het kader
van onze slechts half-vrije wil.
Everlast ? 25 juni 2002
Nu bijna 2 jaar later sta ik nog altijd achter bovenstaande idee?n. Uit de commentaren die ik erop gekregen heb, wil ik wel nog volgende verduidelijkingen aanbrengen. Ten eerste heb ik God ge?ntroduceerd
als een soort van persoon. In principe zou ik God beter defini?ren als de oorzaak van het toeval. Wie de Matrix gezien heeft, kan het zo zien dat deze God ook een bijzonder complex computerprogramma
zou kunnen zijn. Of een paranormale kracht die in onszelf zit, maar tot op heden nog niet ontdekt is.
Vele mensen denken ook dat bovenstaande toevalligheden ooit wel wetenschappelijk verklaard zullen kunnen worden. Men vertelt dan het verhaal van de donder en hoe de mensen vroeger dachten dat God hierachter
zat. Men denkt dan dat alles wat nu nog niet verklaard is dat ooit wel zal zijn en gaat door met het verafgoden van de wetenschap.
Welnu, ik geloof er helemaal niet in dat de wetenschap ooit mijn toevalligheden zal kunnen uitleggen. De reden is dat er een intelligente kracht achter zit. Wetenschap werkt altijd met niet-intelligente
objecten, of beter met een niet-intelligente visie op deze objecten. Wetenschap werkt in essentie met massa en energie en alles wat daar buiten valt, kan men niet vatten.
Een beroemd Belgisch filosoof zei het zo: ?Er is niets buiten massa en energie?. Het zal wel duidelijk zijn dat dit een type is die de wetenschap als allesverklarend ziet. Intelligentie wordt door de
wetenschap gebruikt als middel om theorie?n te bouwen, maar kan niet door deze theorie?n verklaard worden. En intelligentie die buiten de hersenen zou ontstaan is al helemaal een mysterie voor monster
science.
Wat ik met deze tekst wil bereiken is uiteindelijk dat de mensen terug hoop krijgen en terug gaan geloven in een God. Hoe die God er precies uitziet en werkt en bestaat, weet ik niet, maar dat er meer
is dan massa en energie is voor mij een vaststaand feit en daar wil ik mijn medemens op wijzen.
Aan de tekst wil ik nog een verduidelijking toevoegen rond die halve waarheden. Ik geloof namelijk dat God goed en slecht is, dat het heelal eindig en oneindig is, dat er een vrije wil is en tegelijk
geen vrije wil, dat alles vast en niet vast ligt, ? Dit gaat tegen de logica in, maar waarom geloven in logica als de waarheid niet logisch is.
Plink
Als kind had ik al eigen denkbeelden en zag dingen die andere niet zagen. Dit werd afgedaan als fantasie. Dus ik had er eigelijk geen last van. In mijn pubertijd werd anders, er werd steeds gezegt :
jij heb altijd wat,maar met regelmaat kwamen de dingen uit die ik vertelde en werd er tegen mij gezegt , je heb toch gelijk. Dit was soms heel verwarrend voor me en eigelijk wilde ik "normaal" worden.
Dit is het begin geweest dat ik mezelf helemaal uit het oog raakte. Uiteindelijk ben ik naar de dokter gegaan en heb verteld dat ik niet klopte, want hoe ik ook mijn best deed , ik had geen grip
op deze maatschapij en mensen vonden mij een enge gladde , die niet te begrijpen is. En ik was zelf dood -ongelukkig. Ik werd doorgestuurd en als snel werden er allelei rapporten gemaakt en oude
dossiers uit de kast geraapt , die van mijn lagere school af kwamen. ( hier had ik in die tijd geen weet van) Ik kreeg de stempel schizofrenie. Ik zou emotioneel vlak zijn dus latent autistisch.
Verder had ik moeite om beelden een betekenis te geven , dus ik kon geen orde in mezelf vinden ( complete chaotisch) en hallucinaties
Zo waren er nog wel meer dingen, maar vooral de waanbeelden of hallucinaties zoals dat gezegt werd. Ik kreeg naast wat gesprekken ook medicatie, eerst oxecepam, later anafrile. Kortom, ik werd helemaal
vlak in gedrag,maar de wereld begreep me weer. En daar ging het om ( dacht ik toen). Wat ik ervaarde was dat als ik mezelf aanraakte dat ik heel goed moest voelen of ik mezelf wel kon voelen, regelmatig
kreeg ik het idee dat ik gewoon naast mezelf liep. In deze periode was ik voor de eerst keer psychotisch. Ik was begin twintig en ik werkte nog niet zo lang , ben toen voor lange tijd uit de running
geweest. Ik hoef niemand te vertellen die weet wat het is in welke hel je leeft , dus daar hoef ik niets over te vertellen. Wat ik echter wel vind is dat er vele dingen gewoon voor mijn beleving
gewoon echt gebeurd is en ik zou liegen als ik zeg dat er geen dingen meer gebeuren. Ik ga hieraan ook niet twijfelen.
Op een dag kwam wij ( me man en ik) in aanraking met een man ,die aan mij vertelde dat ik niet gek was. Ik had niets over mezelf verteld en hij vertelde mij wat ik beleefde en dat ik moest stoppen met
medicijnen. Ik was totaal overdonderd , wie was deze mens , wat deed deze , maar vooral , wat wist hij vanmij? Hij was zogezegt paranormaal. ( ik heb hieraan nooit getwijfeld , want ik kende hem
niet) Ik heb die dag mijn medicijnen aan de kant gegooit. Dit is geen aanrader moet ik zeggen. hahaha. Die stemmen! Het ws afschuwlijk. Maar ik kon ze weerstaan. Ik zei steeds tegen mezelf , dit
zijn dan entiteiten(spoken) en ik kan ze horen , dus dat ben ik niet. De therapeut was hier dus niet meer eens , dus heb ik die ook aan de kant gezet. Eigelijk begrijp ik nu dat dit mijn eerst verzet
was. Maar tevens een opbouwend verhaal om mezelf nog meer de vernieling in te helpen. De man had gezegt , ik kan je niet helpen,maar je kan me altijd bellen. Dus ik ging me storte in de wereld van
het paranormale. Wij hadden nog geen jaar later een vrouw ontmoed , die zichzelf als de wereld bevrijder voordeed. Ze zei dat ik daar ook een taak in had,maar eerst moest ik erachter komen wat mijn
vorige levens waren en die zou zij mij vertellen. Ik geloofde haar, maar het waren alleen levens waarin ik ergen dingen gedaan had. Zelfs zo dat ik had meegewerkt aan de kruiziging van Jezus , dus
dat moes ik nu maar goed maken.( dit is haar verhaal, niet dit van mij) Op een dag besloot ze een zogehete seance te houden. Dit houd lettelijk in geesten oproepen. Me man had er boeken over gelezen
en zag dit als een avontuur. Ik wilde dit niet ,maar om hem ging ik mee. Ik heb vreselijk dingen mee gemaakt die avond en vanaf die tijd zat ik in een echte psychose. Ik werd lastig gevallen door
wat ik demonen noem. Deze zijn in mijn herinnering echt. Ook al kan ik aan niemand bewijzen dat ik ze zag. Maar ik vocht terug.
Dit leiden na 3 jaar vechten tot totale uitputting. Ik begreep dat ik hulp nodig had. Ik heb uitgeschreeuwt naar God toe of hij me wilde vernietigen , want ik wilde niet zo verder gaan en ik was er van
overtuigt dat ik na mijn dood in de duisternis zou komen,omdat ik slecht was. Dus vernietiging leek me de beste oplossing. Op dat moment gebeurde er een wonder. Naast al die demonen , kreeg ik in
eens een lichtwezen naast me. Deze vertelde over Liefde en hoe de Liefde was. Hij vertelde dat ik hulp zou krijgen. En weer ontmoeten ik iemand, die heeft me enorm geholpen, die heeft een suggestie
bij me neer gelegt , door middel van mee gaan in het verhaal de demonen bij me weg gehaald. ( dit is ook een paranormaal iemand) Het vreemde vond ik ook ,dat hij precies kon beschrijven wat ik zag,
zonder dat ik hem dat verteld had. (Ik had alleen verteld dat ik werd lastig gevallen) Hij zei uiteindelijk tegen me , ik heb ze weg gestuurd, met behulp van de lichtwezens , als je er nu nog last
van heb , zijn het je eigen waanbeelden van angst. Eindelijk kon ik weer ademhalen, want er was een last van me af,maar eigelijk was ik terug bij af,want ik stond daar alleen , weer met metzelf en
mijn eigen wereld, die niemand begreep. Toen ben ik gaan schrijven , heel veel gaan schrijven over hoe ik dingen beleefde en waar mijn strijd was , ook gedichten die me eigelijk hielpen opruimen.
Onder tussen was ik gaan werken bij de toenmalige ptt, want ik kon niet meer genieten van het voorjaar ,zoals ik altijd gedaan had. Dit was helemaal weg. En ik wilde dit kleine levens geluk weer
terug. Ook ben ik van af die tijd me gaan verdiepen in wat angst was , hoe het ontstaat. Ik kwam er achter dat alles te maken had met hoe je dingen zag dus jou waarneming en de afweer mechanisme
die de mensheid hanteerde om zichzelf een plek te geven ,maar waardoor ze een ander mens gigantisch pijn konden doen ( zielerpijn) Doordat iemand in zijn zijn totaal afgewezen wordt en dit niet herkent
wordt als je die overkomt. Dus het enige wat ik moest doen was deze pijn ervaring een plekje te geven , zodat het een ervaring zou worden en als het me weer zou overkomen , dan zou ik het kunnnen
her-kennen en zeggen , dit is niet van mij , dit is afweer van een andere mens die hierin ook beschadigd is.Ook kwam ik er achter dat het veel met de manier is hoe je de wereld in kijkt te maken
heeft. Iedereen bekijkt de dingen vanuit eigen pespectief. Daar is geen goed of fout aan. Deze wijsheid ( als je het zo mag noemen) Had ik niet vanmezelf ,maar dit vertelde het lichtwezen aan me.
Deze begon me steeds meer uit te leggen ( in vak termen heet dit positieve hallucinaties) Maar dat maakt voor mij niet uit, want ik begon daardoor weer in mezelf te geloven.Maar ik kreeg daardoor
hoogmoed. Het grappige van alles is dat ook deze hoogmoed , door het lichtwezen uiteindelijk onder de loep is genomen. Ik was een mens, meer niet en dat was de plek in het eeuwige nu die ik nu in
nam. Niets eindtijd ,niets een taak voor de mensheid. Zoals die vrouw me had voor gehouden. De taak van iedere mens is om er te zijn voor een ander persoon , die in nood verkeerd. Daarbij krijg je
jou baggage mee, waarin je ervaring opdoet en mocht je dan een mens tegen komen met dezelfde problemen ,dan kan je vertellen hoe jij het ervaren heb , zodat een ander misschien daarin handvaten kan
vinden ,om ook te gaan vechten voor zichzelf en niet in de tragedie van trauma's ten onder gaan. Dus met andere woorden , ik had de wijsheid en pacht niet. Ik ben een mens met een verhaal en daarmee
sta ik nu in deze wereld.
Het verhaal lijkt nogal surralistisch en ik kan begrijpen als iemand zegt , dit zijn hallucinaties, maar voor mij betekend het verhaal veel.Omdat juist mijn wereld is Ik heb geen therapie en ik gebruik
geen medicatie. Ik blijf rustig in stres momenten omdat ik door deze periodes heb geleerd te relativeren. De mensen in mijn omgeving zeggen vaak , bij haar maak je de kachel niet zo snel warm en
je kan alles zeggen , ze heeft geen oordeel. Maar als je een mening vraagt krijg je die , pleisters geeft ik niet, wel waardigheid, want dat verdient ieder mens.
Mijn motto is , vecht voor jezelf. Het is jou leven.Jij ben een waardig mens. Ik accepeteer geen negatief zelfbeeld, want het is niet jij dit verkeerd zit ,maar de wereld die jou verkeerd beoordeeld.
Zorg dat je deze niet van jezelf maakt. Want het is niet erg als je dingen ziet die er niet zijn of die een ander niet ziet. Hoe je het naar buiten draagt, dat is toch per persoon verschillend. (wel
ben ik me er van bewust , dat er ook mensen zijn die door drugs gebruik een in dit circuit terecht zijn gekomen.Ik kan niet mee praten hierover. Ik heb de indruk dat dit toch iets anders is, dan
wat ik heb gehad. Ook zullen de angsten niet veel verschillen)
Toen ik eenmaal zover was dat ik een andere baan kreeg en weer opleidingen ben gaan doen,om zo iets neer te zetten in deze wereld. Kreeg ik in de bieb het boekje veronica besluit te sterven,( paulo coelho)
in handen. Ik raad iedereen die zo met zichzelf in aan het stoeien is en geen licht meer ziet , deze eens te lezen. De boodschap is , ga leven,mensem ga leven. Ervaar alles te volle. Heb geen spijt
van de dingen die je gedaan heb. Laat je niet tegenhouden, omdat een ander vind dat iets ongepast is. Want dan sluit je je eigen hart buiten.Onbewust of bewust weet ieder mens wat echt niet gepast
is,maar de norm van de maatschappij is zelf vergeten wat het is om een mens ,mens te laten voelen.En in mijn visie is dat de grootste oorzaak van psychische aandoeningen. ( natuurlijk moet je aanleg
hebben)
De kleine dingen geven het grootste geluk en vaak schuilt dit in de eenvoud. bijvoorbeeld een gezellige avond met een goede vriend(in) of de eerst zonnestraal na een regendag. Deze zegeningen moet je
weer gaan zien en deze gaan tellen. Zodat het leven weer zin gaat krijgen.
Dat ik nu wel goed kan mee komen , vergt bij tijden nog veel onderhoud. Het is niet zo als een gebroken been. Deze is naar zes weken genezen. Nee het is iets wat je van jezelf weet en je weet wanneer
het mis gaat. Daar heb je dan vele tekens voor gehad. Verder zit ik nu op tai-chi. Dit is een chinese vecht kunst, die gericht is op mediatieve bewegings ervaring . Dit geeft mij heel veel rust en
ontspanning. Nogmaals wil ik benadrukken , het is niet erg een eigen beleving te hebben. Vele mensen zitten te vast in eigen patronen en kunnen jou beleving er niet bij hebben. Dat is alles.
|
