BIJDRAGEN

TWEE WAANTJES EN EEN VERDIEPING!

I.

Ik loop met een rotbui door een bouwmarkt. Ik zie een klein kind in een karretje, geduwd door zijn moeder. Ik denk: wat heb jij een lelijk koppie. Dan hoest het ventje gelijktijdig. Nou, die gedachte moest hij niet! En ik was blij en dacht: wat ben ik ook een lul. Dat is dan mijn idiote interpretatie van een hoestje. Betrekkings ideeën en gedachte-overdracht. Het zal toch eigenlijk wel toeval zijn. Ik zie opeens ook een gevaarlijke kant. En tegelijk een enorme kwetsbare kant, dat ik het heb terwijl ik het niet kan oplossen. Ik kan zo'n gedachte meestal wel vastpakken en van buiten bekijken en zien dat het niet klopt. Maar wat nou als dat niet zou lukken. Die eventualiteit kan ik me ook indenken. De gedachte die me door het betrekkingsidee werd getoond was dat ik (even) een lul was. Eigenlijk is dat niets meer dan een gedachte van mezelf die misschien uit mijn onderbewuste komt. Het was een gedachte of een inzicht wat me best goed deed. Loutering heet dat geloof ik. Op zoek zijnde naar eigenwaarde en bevestiging, moet de rot kant van mezelf ook meegenomen worden. Dan pas kan er een evenwichtig zelfbeeld komen. Een onevenwichtig zelfbeeld is een kenmerk van Borderline, heb ik gelezen. Dat past dan precies in het plaatje. En ik heb ook de hoop dat mijn zelfbeeld kan verbeteren als ik doorga met zoeken. En als het evenwichtiger wordt zullen de borderline-symptomen waarschijnlijk makkelijker worden.

II.

Ik kijk uit het raam en zie een hondje lopen. Ik denk: nu eens kijken of mijn gedachten overkomen. Ik ga het eens testen. Ik ga boos denken, want dan moet hij zeker reageren. Ik kijk naar het hondje en denk: pleurishondje!! Geen reactie. Ik denk: en nou je kop optillen rothond. Reactie: gewoon doorsnuffelen. En nou de andere kant oplopen! Nada noppes niets. En maar gelukkig ook. Ik moest een beetje lachen dat het dus niet werkt. Ik denk aan Ben Laden en hocus pocus denk ik: "VAL DOOD" Ik denk toch dat ik CNN niet onmiddellijk hoef aan te zetten voor het grootste nieuws van dit jaar. Ik denk ook niet dat hij op de Arabische nieuwszender in een interview zal verklaren dat hij op zondagavond om 23:30 West-Europese tijd de gedachte "VAL DOOD" met klokkengelui doorkreeg. Ik denk niet dat hij op deze manier wordt gebombardeerd, zelfs niet driehonderd miljoen FU** YOU's uit Amerika. Ik denk dat Allah wel als aller allereerste zijn telefoontje met "GO AHEAD" verhinderd zou hebben. Mijn kleine Bennie jongen, kijk nog eens in hoofdstuk 1 van de Koran, dat men niet zal doden. Zelfs Allah lukt het blijkbaar niet, en als hij het niet kan!!!!!!!!...

Ik heb hier twee voorbeelden gegeven die niet zo positief zijn. Ik heb het vooral vroeger een paar keer zo gehad, maar vaak veel onschuldiger of zelfs grappig of wonderbaarlijk. J. en Olmyritulaer melden ook andere manieren. Ik drijf het misschien op de spits. Ik heb wel eens op het randje gestaan om te gaan tieren (of te slaan?) in de tijd dat betrekkings ideeën me veel meer beheersten. Ik heb me altijd kunnen weerhouden. Misschien helpt deze brief mij om mezelf te waarschuwen. Ik schaam me ook, over die momenten van vijandigheid en de raarheid. Maar ik doe het zonder dat ik het wil, zonder dat ik weet hoe het komt en hoe ik het op moet lossen. En alle deskundigen evenzo, ze kunnen alleen helpen zoeken. Ik denk bijna met zekerheid dat mijn vrienden me als meer vreedzaam dan gemiddeld zullen beschrijven. Ik wilde ook opgenomen worden. En dan komt het volgende wat me wel eens radeloos maakt, want de bron of de oorzaak is moeilijk (nauwelijks, onmogelijk?) op te lossen door de professionals. Ze gaven mij wel het inzicht van de Borderline storing via een boek. En dat helpt wel te verklaren en rust te vinden.

Dat was een stuk zelfverklaring, omdat ik meende dat veel gezonde mensen dit zouden lezen. Ik voelde of hoorde bijna hun ontstelde gedachten en opmerkingen, ik wil me verdedigen. Ik schrijf bijna als reactie op stemmen in mijn hoofd. Is dat dan weer een betrekkingsidee en zit de ziekte dan tot in mijn diepste vezels? Of is het wel een beetje verklaarbaar idee, een beetje logica en een stuk normale inleving die beangstigend voor mij is. Ik heb eerlijk willen zijn, de poging leidt bij mij tot de angst dat er ontsteld en spottend over wordt gedacht. Ik hoop dan maar dat die mensen mij niet te makkelijk veroordelen en zullen inzien dat de momenten van razernij zeer zeldzaam zijn, als een overdrukklep van een psychiatrische ziekte met kanten die moeilijk te dragen zijn. Er komt dus veel meer bij kijken. Ik verklaar het zo. Maar als ik zou gaan slaan is dat niet goed te keuren.

Gatverdamme ik krijg het echt benauwd, het lijkt alsof gedachten van andere mensen me gemeen in de hoek willen drukken. Ik weet dat ik er met alle macht aan werk. Jasses! De gedachten die door me heen gaan vooral naast mijn schrijfwerk waren erg moeilijk. En ik laat het hier even bij. Is er misschien iemand die wil aanhaken? ! Misschien zit hier iets oplossende in voor mij en anderen, of althans een begin van een weggetje daar naar toe. Bijvoorbeeld dat de "kritische stemmen in mijn hoofd" bij mij wijzen op een soort overgevoeligheid enerzijds en op echte ontkende waarde anderzijds. Ik zie wel iets in die achtergronden, het is iets als een zeer diepliggend menselijk ontwikkelingsprobleem. En als er een ontwikkelingsprobleem is, geloof ik dat er vast wel oplossingen zullen zijn.