ton_de_waartb

Deze leraar had de boodschap goed begrepen, het kind verveelde zich te pletter en had duidelijk meer behoefte aan uitdaging. Hij speelde daar nagenoeg direct op in door haar de volgende les al stof van een hoger niveau aan te bieden. Mijn dochter had daarbij iets heel essentieels blootgelegd dat kenmerkend is voor begaafde kinderen: zij had maar een zeer beperkte behoefte aan oefening en herhaling was dodelijk voor haar motivatie.

In Talent 1 beginnen we het nieuwe jaar met volop aandacht voor het onderwijs. In het themadeel zetten Sylvia Drent en Ellis Bronkhorst hun bevindingen uiteen over hun onderzoek naar de mogelijkheden om taalmethoden voor het basisonderwijs in te dikken en zo geschikter te maken voor het onderwijs aan hoogbegaafde leerlingen.

Zij maken duidelijk dat dit makkelijker gezegd, dan gedaan is. Bovendien laten zij zich in een interview met Anthon Keuchenius ontvallen dat compacten wellicht noodzakelijk is, maar misschien toch ook nog wel een beetje voorbarig: er is op taalkundig gebied nauwelijks geschikt verrijkingsmateriaal voorhanden.
Misschien een tip voor leermiddelen makers om deze uitdaging eens op te pakken?

Kijken we naar andere terreinen dan zien we dat daar steeds meer verrijkingsmateriaal beschikbaar is en dat er mensen zijn die het leuk vinden om met hoogbegaafde kinderen te werken.

Zij pakken die uitdaging op! Want wat dacht u van een man als At de Waart, die in zijn souterrain een technologisch walhalla gecreeerd heeft waar wekelijks ongeveer honderd kinderen komen om aan nieuwe projecten te werken?

En van iemand als Berrie Heesen die in zijn werk een uitdaging ziet om met jonge kinderen te gaan filosoferen en hen te leren dat nadenken meer is dan in je eentje je hersenen kraken? Lees in deze Talent hoe zij dit doen.
Buiten kijf staat dat deze twee mensen in hun denken ruimte gemaakt hebben voor het eigene aan slimme en getalenteerde kinderen. Volgens Albert Kaput, begeleider hoogbegaafde leerlingen aan de ORS Lek & Linge te Culemborg, is dat nu exact de kern van de zaak.
Werken met begaafde leerlingen vraagt volgens hem een mentaliteitsomslag bij docenten. Hij laat zien dat het verlaten van een vast stramien, h,et zoeken naar brede mogelijkheden binnen de vakdidactiek en de onderwijsaanpak ruimte voor hoogbegaafdheid biedt.

Dit uitgangspunt bood de redactie ruimte om deskundigen door journalist Evert Nieuwenhuis te laten confronteren met de stelling dat als hoogbegaafde leerlingen onderpresteren dit vooral met de inzet van de docent te maken heeft.
Lees zelf in de discussierubriek hoe de meningen verdeeld zijn.

Voor ons begint met Talent 1 een nieuwe jaargang. De derde alweer. De afgelopen twee jaar heeft Talent laten zien dat zij zich net als het onderwerp hoogbegaafdheid in interactie met haar omgeving ontwikkelt.dynamiek.
De mogelijkheden worden daartoe nog groter omdat wij inmiddels volledige redactionele onafhankelijkheid
Voor het komend jaar is het voor ons een uitdaging om te streven naar een nog grotere verworven hebben.

Vanaf deze plaats wenst de redactie u een uitdagend 2001 toe!
...

Nijmeegse verrijkingsklas biedt kinderen uitdaging en bescherming.

Eleonoor van Gerven.

**********************

EUREKA
door Hennie Ribbens

Het bestaat echt, 'een stukje paradijs op aarde: Geen zonovergoten strand met palmbomen en kokosnoten, maar een werkplaats in een souterrain aan de Graafseweg in Nijmegen waar kinderen ontdekken hoe heerlijk werken en leren kan zijn.

Een waar eldorado voor de jonge onderzoeker en een bezienswaardigheid voor een leek als ik.
Het paradijsje heet Eureka en de schepper ervan is At de Waart.
Een 64-jarige jezuiet met slechts 1 doel in zijn leven. Kinderen gelukkig maken door middel van techniek.

Veertig jaar geleden stond At de Waart aan de wieg van de landelijke vereniging De Jonge Onderzoekers.
In 1989 startte hij zijn eigen clubje 'Eureka', omdat de landelijke organisatie van De Jonge Onderzoekers uiteen viel en elke plaatselijke club zijn eigen koers ging varen.
In Nijmegen ontaardde dat in 'sociaal cultureel werk met een technisch sausje', vertelt De Waart.
De kinderen en jongeren die nu bij mij komen werken echt met techniek.

Alles kan en alles mag, maar er is wel een natuurlijke afbakening van activiteiten ontstaan.
De ruimte is bijvoorbeeld niet geschikt om aan motoren te sleutelen of om scheikundige experimenten te doen.
Het zwaartepunt ligt vooral bij een combinatie van mechanica, elektronica en computertechniek.
Onlangs zijn we zelfs begonnen met neurale netwerken, ook wel kunstmatige intelligentie genoemd.
Meestal in de vorm van wagentjes die zichzelf besturen en hun omgeving gaan ontdekken.'

Inzicht in het verloop van het proces.
-------------------------------------------------
Het souterrain waar Eureka is gehuisvest bestaat uit vier ruimten die voor alle kinderen van dinsdag tot en met zaterdag toegankelijk zijn.
In de opslagruimte staat voor elk kind een kistje waar het werkstuk en de materialen in kunnen worden opgeborgen.
Twee ruimten zijn ingericht als werkplaats en dan nog de woon/slaapkamer van At zelf waar ook iedereen in en uit kan lopen.

Afkijken mag want daar leer je van.
-----------------------------------------------
Werkbanken, computers, materialen, werkstukken, gereedschap.
Bij Eureka is het er allemaal, en er is niemand die zegt dat je eraf moet blijven.
De kinderen kiezen zelf welk werkstuk ze willen gaan maken. Soms wordt er samengewerkt, maar meestal werkt ieder zijn eigen ideeen uit.

Afkijken mag altijd van At, want daar kun je van leren.
Eureka telt zo'n 170 leden die een of meer keer per week het souterrain bezoeken.
Het jongste lid van de club is 7 jaar en de oudste inmiddels al 26.
En zoals nogal vaak het geval is met techniek zijn ook hier vooral de jongens in de meerderheid.
Ook zijn er nogal wat hoogbegaafde kinderen die de weg naar de Graafseweg hebben weten te vinden.
Opvallen doen ze hier echter niet.
Iedereen is bezig op zijn eigen manier en op zijn eigen niveau.
Er heerst rust en alles is in volkomen harmonie met elkaar.
Alleen de rode blos op de serieuze gezichtjes verraadt het enthousiasme van de jonge techneuten.
Af en toe roept er eentje loeihard 'YES' (een vrije vertaling van Eureka) en er is wederom een wonder geschied in het kleine paradijs.

Velen zullen denken dat ingewikkelde technieken niet kunnen worden uitgevoerd door jonge kinderen, maar niets is minder waar.
De methode die At de Waart heeft ontwikkeld is niet alleen heel bijzonder, maar ook zeer toegankelijk voor elk kind dat geinteresseerd is in techniek.
Als de interesse er is dan lukt alles, is De Waart zijn devies.
Kinderen vragen zich niet af of iets moeilijk is of makkelijk.
Kinderen vinden iets leuk of niet leuk. Het is mijn taak om ze de techniek aan te leren.

'Ik speel een simultaan schaakpartij die nooit afkomt.'

----------------------------------------------

Hoe ze een zaag moeten vasthouden of een draadje moeten buigen.
Ik geef ze inzicht in het verloop van het proces, maar ik leer een kind niet wat er allemaal mogelijk is met een zaag.
Ik leer hem wel het plankje door te zagen dat hij nodig heeft voor zijn werkstuk.'

De leemten in kennis roepen vragen op.
----------------------------------------------

Inmiddels is de dertienjarige Oscar binnengekomen, Oscar maakt een windmolen om energie op te kunnen wekken zodat hij zijn zelfgemaakte vogelhuisje in de winter kan verlichten.
Een ingewikkeld werkstuk, maar volgens At de Waart is dat geen probleem.
'Zelfs complexe wiskunde is haalbaar voor gemiddelde leerlingen.
Ik laat kinderen ook dingen doen die ze niet snappen.

Dat is niet erg, want de hersenen pikken het toch wel op.
Ze worden als het ware voorbereid op wat er nog komen moet.
Een goed voorbeeld is het woord 'struikrover'.
Kinderen leren het woord lezen en schrijven. Ze kijken ernaar en nemen het in zich op.
Ze kennen op dat moment de betekenis van het woord nog niet en denken dat een struikrover een man is die struiken rooft.
De werkelijke betekenis komt later pas, maar het woord is al wel opgeslagen in het geheugen.
Kennis hoeft niet te worden aangeboden in een rechte lijn.
Sla gerust stukken over. De leemten in kennis roepen vragen op. Het motiveert kinderen en houdt de veer gespannen.'

Omgaan met kinderen op basis van gelijkwaardigheid.
-------------------------------------

At de Waart studeerde werktuigbouwkunde en elektronica, maar is nog dagelijks op zoek naar dingen die hij niet weet. Vooral het onverklaarbare heeft zijn interesse.

'Kennis hoeft niet te worden aangeboden in een rechte lijn. Sla gerust stukken over.'
------------------------------

Op dit moment ben ik bezig met een spinrobot. De schema's in mijn hoofd zijn klaar.
Ik kan hem, wanneer ik tijd heb zo gaan bouwen. Het is wonderlijk dingen te zien ontstaan die je zelf hebt bedacht.
Je hoeft niet te geloven om te begrijpen dat alles wat je schept ook gebed is, ' legt At uit.
'Eureka is een geweldig project.
Hier komt al mijn in de jaren verzamelde kennis bijeen in 1 brandpunt.

Wetenschappelijke mysteries, kwantummechanica, mutaties in de evolutie: hij praat er graag en veelvuldig over.
At is een autodidact, studeert dagelijks nog minstens een uur, en heeft een onverzadigbare honger naar kennis.
'Ik ontwerp veel in mijn hoofd. Ik hoef niets op te schrijven.
Ook het uitvoeren van tests en het opsporen van fouten in mijn ontwerp gebeurt daar.

Het is heerlijk om de kennis die je hebt te gebruiken om kinderen plezier te bezorgen.
Ik ben voortdurend met hen bezig.
Het lijkt alsof ik een simultaan schaakpartij speel die nooit af komt.
Kinderen zijn puur, kunnen hun emoties niet verbergen, vallen snel door de mand en dat maakt ze kwetsbaar.

Kinderen hebben bescherming nodig en hier kunnen ze die krijgen.
Ik ben jezuiet, en richt daarom mijn leven geheel op anderen.
Niets is mijn bezit, maar ik mag er wel gebruik van maken.
De jezuietenorde vindt mijn werk zo belangrijk dat ik hier kosteloos in het souterrain mag blijven wonen.
Het geld dat overblijft en de contributie die de kinderen jaarlijks betalen gebruik ik voor de materialen die wij hier nodig hebben.
Mijn doel in het leven is kinderen plezier te geven door middel van techniek.
Drie gulden regels zijn daarbij van belang.
Je moet omgaan met kinderen op basis van gelijkwaardigheid, ze in hun waarde laten en ze de ruimte geven zichzelf te zijn.

'Mijn doel is kinderen plezier bezorgen door middel van techniek.'
---------------------------------------

Ik krijg erg veel van de kinderen terug. Zij leren van mij, maar ik ook nog dagelijk.s van hen.
Als begeleider of leerkracht moet je dan ook durven toegeven niet alles te kunnen of weten.

Eureka heeft een eigen website, met webcam, die door de kinderen zelf wordt onderhouden.
Enkele malen per minuut is er een nieuwe foto te zien van de werkplaats.
Verder kun je op de site chatten met leden, vind je de leukste projecten van Eureka, links naar de favoriete sites van de leden, grappige plaatjes, achtergronden en leuke programma's.

************************

Beste bezoeker,
Welkom op de website van Eureka. Een gezellige club, in 1992 opgericht door Ton "At" de Waart. Hier hebben veel leden hun technische dromen kunnen waar maken onder de bezielende leiding van At. Helaas is At op dinsdag 28 maart 2006 overleden.
Eureka was heel nauw verbonden met At. Hij had de kennis, het vermogen en de wilskracht om de club te laten bestaan. "At was Eureka".
Daarom houdt Eureka ook op te bestaan. Kijkt u rustig verder op de rest van de site, eventueel kunt u hieronder ook uw condoleance achterlaten.
De leden van Eureka.

Vaarwel (J.)
At, hoewel ik pas 1 jaar lid was, vind ik het toch heel jammer dat je er niet meer bent. Ik zag mezelf nog wel als lid terwijl ik 20 was ofzo. In ieder geval: Respect!
At (Jerome)

Beste mensen,
Mijn vrijdagavond zal nooit meer zijn van wat het vele jaren is geweest. Ik ging elke week op deze avond naar eureka. Soms had ik geen zin maar als ik er eenmaal was dan kreeg ik vanzelf zin.
Als ik ‘s avonds binnen kwam vertelde At me hoeveel mensen mijn boot (het project waarmee ik bezig was) niet bewonderd hadden. En als ik niet gemotiveerd was om verder te werken was At er die zei 'die kapitein moet wel lang wachten'.
At was een genie en had voor elk technisch probleem een oplossing. At was in staat om projecten kant-en-klaar in zijn hoofd te zien, een enorme gedrevenheid nam regelmatig bezit van hem.
‘s Nacht zag At zijn leden naast zijn bed. De leden betekende veel voor hem, zelfs zo veel dat zijn gezondheid vaak op de tweede plek schoof. Met moeite kon hij dan de club sluiten, omdat hij eigenlijk zal moeten uitrusten.
Ik hoopte zo dat At niet zou sterven. Ik sprak mezelf toe dat hij niet zou sterven, maar ik wist het, ik wist het diep van binnen dat hij het niet ging redden. Alles is veranderd en het zal nooit meer zo zijn zoals het vroeger was.
At leeft voort in onze herinneringen, die we hebben aan hem en die we nooit mogen vergeten.
At, ik heb veel van je geleerd, ik leerde nog meer in een avond bij eureka dan in een week op school, er zal geen dag zijn dat ik niet aan je denk.
Bedankt voor alles.

Vaarwel At (Jules (lid))
Al sinds de 7e groep van de basisschool ging ik "naar At", niet naar Eureka, naar At. Want At was diegene die Eureka maakte. At bracht de energie, de vrolijkheid, de kennis en de kinderen bij elkaar in wat alleen maar een paradijs van techniek genoemd kan worden. In al die jaren (inmiddels 2e jaar universiteit) heb ik misschien nooit een project afgemaakt, maar toch heb ik veel geleerd. Zoals At het zelf vond: het is de weg die belangrijk is, niet het einddoel. En het was niet zomaar een weg die je aflegt bij At. Een complete toeristische route langs de hoogtepunten van de actuele wetenschap, interessante anekdotes en diepe verkenningen van ingewikkelde onderwerpen. Een reis waarbij alle interessante dingetjes, van het kleinste detail tot aan de grootste theorieën werden aangedaan. Vele docenten hebben in de loop der jaren geprobeerd die natuurkundige principes uit te leggen, daarbij vaak "ingewikkelde dingen" buiten beschouwing latend omdat dat alleen maar verwarring zou zaaien. At toonde aan dat dat niet nodig was, hij presteerde het om, inclusief alle "ingewikkeldheden" natuurkundige principes uit te leggen aan kinderen van 12. Principes die ik nu, in het 2e jaar universiteit, pas wordt geacht te kennen. Maar ik ken ze al, van At, want At wist alles.
At farewell (Arne een oud lid)

Beste mensen,

Ik ben zeer bedroefd over wat er is gebeurd met At.
Ik hoop dat je in rust ligt At.
Arne.

Begrafenis van At (Tiny Delisse)
Beste familie, leden en ereleden van de Eurekaclub, vrienden, collega’s
Regelmatig ging ik zondag middag rond twaalf uur naar At.
We spraken niks af van te voren, want At was altijd thuis. Via zijn cameraatje gemonteerd in de voordeur, kon hij me aanzien komen. Dan gingen we zitten    in zijn woon- werk- bibliotheek- slaapkamer
Hij schoof dan al zijn informatie materiaal van zijn tafeltje bij elkaar en legde zijn gereedschap en zijn boeken en allerlei ander materiaal van ons zittafeltje op zijn andere bureau en we konden gaan zitten.
Omringd door tientallen tijdschriften, boeken, printerplaten, computers, vakliteratuur, chipkaarten, condensatoren, video camera, fotoboeken van de afgelopen 45 jaar, halve en hele toestellen van zijn leden en allerlei ander, voor mij ondefinieerbare soorten maaksels.
Werkstukken van zijn jarenlange creativiteit, geestesrijkdom, originaliteit en scheppingsdrang, ontsproten aan zijn begaafde onconventionele geest. Product van zijn ongekende geestdrift en vakkennis
Eerst bij het Canisiuscollege, daarna bij jonge onderzoekers en vervolgens in het Koetshuis aan de Museum Kamstraat en sinds ruim tien jaar op de Graafseweg 11. Alles, naar dan ook werkelijk alles, stelde hij ter beschikking van zijn grote doel: de leden van de Eurekaclub. Laat de leden gebruik maken van mogelijkheden die de club en ikzelf te bieden hebben. Ze mogen alles gebruiken wat ik vergaard heb, in mijn hoofd en het aanwezige materiaal.
Hij zette dan koffie op zijn oude koffiemolen die in de loop van de jaren alleen maar luidruchtiger was geworden. Hij zette bokkenpootjes op tafel die hij speciaal bewaarde om dat hij wist dat ik daar gek op was.
Vervolgens vertelde hij tien minuten wat hij allemaal mankeerde en wat voor pijntjes hij had gevoeld de laatste weken.
Dan begon hij aanstekelijk en enthousiast over zijn leden te vertellen. Wat zij allemaal hadden gemaakt of wilde maken, hoe snel de nieuwe leden in hun nieuwe werkplaats - met twee linkerhanden die soms nog nooit een soldeerbout of lasapparaat hadden gezien - veranderden.
Jonge mensen en hun ouders die vooraf niet op de hoogte waren van deze ondergrondse wondere wereld. Jongeren die van week tot week meer zelfvertrouwen kregen, en zelf versteld stonden wat ze allemaal konden maken zonder dat ze zich hoefden te verantwoorden of schuldig te voelen als het niet lukte wat ze wilde. Maar nog veel vaker, kregen ze binnen een paar weken, maanden, jaren dingen voor elkaar die ze voorheen niet voor mogelijk hadden gehouden.
At vertelde daar met zoveel plezier en zelfspot over, dat ik me soms schaamde dat hij me deelgenoot maakte van zoveel moois.
Ik hoefde nooit te vragen waar hij die energie vandaan haalde, zelfs tot op zijn 69-ste jaar.
Echt heel vaak gaf hij uitleg over zijn drijfveren om zo hard, langdurig en inventief voor en met zijn leden te werken: “Ik ben indertijd in orde getreden, om me dienstbaar te maken voor mensen” en in zijn geval vooral jonge mensen “Ik weet niet precies wat ik van de kerk - waarbij ik bij ben aangesloten - moet denken en geloven. Wat ik wel zeker weet is dat ik de ooit gedane belofte aan mijn orde concreet wil invullen “. Deze opdracht is nooit te veel en ik zal er zolang mee door gaan tot ik kan.
Behalve dat al die leden een hoop vaardigheden opdoen in de loop van de tijd dat ze bij de club zijn aangesloten, probeer ik door mijn manier van werken, ze te laten wat samenwerken, dingen van elkaar te laten leren en wellicht geven ze dat ook door aan hun omgeving. Bij ons in de orde heette dat naaste liefde, zo lachte hij dan en schonk nog een kop koffie in.
Als ze op de juiste manier aangespoord worden, kunnen ze veel meer dan ze zelf denken of wat ze op school leren. Ik probeer ze vertrouwen te geven, ben nieuwsgierig naar wat ze willen maken, zorg dat het materiaal aanwezig is en zet ze aan het werk. Of eigenlijk zetten ze zichzelf aan het werk.
Alles maar dan ook alles is er op gericht om deze werkwijze inhoud te geven. Tijd en gezondheid zijn ondergeschikt zo zei At.
Als broeder van de Jezuïetenorde is er voor maar eigenlijk maar een opdracht, en dat is me dienstbaar maken voor mensen zo gaf hij me dan te kennen.
At heeft de leeftijd van vele opa’s van de Eureka leden. Iemand die zoveel energie, kennis van zaken, creativiteit en medemenselijkheid bezit en dat ook zichtbaar in zijn dagelijkse leven maakt en dat beschikbaar heeft gesteld aan honderd leden in de loop der jaren, is een onvervangbare, inspirerende en goed mens.
Alle mensen zullen hem daarvoor dankbaar zijn en we zullen hem op die manier herinneren. Als een heel goed mens.
Tiny Delisse

At niet meer bij ons (Ronald Habers)
Onbaatzuchtig, altijd behulpzaam, recht door zee, zo heb ik At leren kennen toen mijn zoon Niek enige tijd lid was van Eureka.
Unieke, eindeloze verhalen en veel levenservaring, At was voor ons een begrip.
Ik ben zelf techneut, maar heb nooit iemand ontmoet die zo breed en tegelijk ook diep de essentie van zaken kon doorgronden. Wij thuis zeiden altijd " At weet alles".
Toch bleef hij altijd, ondanks zijn zeer grote vaardigheden en kennis, zeer bescheiden.
Wij zullen hem missen, net als alle kleine en wat grotere kinderen, die hij met liefde onder zijn vleugels nam.

At de Waart (Sjoerd Buursen)
Voor mij was op zaterdag naar At gaan, net zo vanzelfsprekend als voor de meeste leden en ex-leden van Eureka. Hoewel ik al een aantal jaar niet meer lid ben, brengt het toch fijne herinneringen naar boven. Want At heeft mij zoveel meer geleerd dan alleen technische vaardigheden en kennis, ook zelfvertrouwen en mezelf motiveren zijn dingen die ik van At heb mogen leren, en ik heb daar in het dagelijkse leven nog steeds profijt van.
Vorige week vernam ik dat At overleden was, een groot verlies, was er kapot van.
Ik ben naar de uitvaart geweest, At werd wel eens kluizenaar genoemd, alleen wonend in het souterrain, maar daar was bij de uitvaart niks van te merken, zoveel mensen, zoveel vrienden.
Ik heb At niet meer gezien sinds een paar maanden geleden, dus ook niet in het ziekenhuis. Eigenlijk ben ik daar blij om, want mijn laatste herinnering aan At was hij, aan de Graafseweg 11, tussen de leden, kennis delen, plezier hebben, dingen scheppen. Daar hoorde At, nergens anders.
At, ik denk dat ik voor ons allemaal spreek dat we je heel erg gaan missen, maar dat we ook allemaal met veel plezier kunnen terugkijken op de tijd die we met jou hebben doorgebracht.
Ik neem geen afscheid, want zolang wij aan jou denken, zul je nooit verdwijnen...

Begrafenis van At (Joost van Rooij)
‘Naar At gaan’ is in ons gezin een vertrouwd begrip.
Elke zaterdagmiddag zet ik twee van mijn kinderen af in de kelder aan de Graafseweg.
Het domein van At en Eureka.
Bij Eureka werken kinderen van 8 jaar en ouder, aan allerlei technische projecten. Zoals bijvoorbeeld een afstandsbestuurbare auto, een boot, een alarminstallatie. Andere schrijven computerprogramma’s.
Deze projecten beginnen vaak met een schets, dan een ontwerp van een elektrische schakeling, en vervolgens begint het solderen en prutsen. Stap voor stap. Dat mag best een paar maanden duren. Niet het eindresultaat is belangrijk maar de weg ernaar toe.
En als het even tegenzit springt At bij. At weet namelijk alles. Hij had altijd wel een vernuftige oplossing.
Afgelopen dinsdag gingen ik en mijn kinderen weer naar At, echter dit keer niet naar de Graafseweg maar naar het ziekenhuis. We waren net te laat. Alleen zijn dode lichaam was er nog. Wat moet het At gefrustreerd hebben dat hij en de artsen, ondanks alle moderne medische techniek geen oplossing konden vinden voor zijn gezondheidsproblemen.
At heeft me eens verteld dat hij heel benieuwd was hoe het zou zijn nà de dood. Niet dat hij graag dood wilde. Nee, maar omdat, zo vertelde hij, onze zintuigen en hersenen eigenlijk niet zo goed kunnen waarnemen. In elk geval te weinig om de werkelijkheid goed te kunnen doorgronden.
Dat is voor mij een troost. Ik hoop At, dat je, nu je bevrijd bent van je lichaam en de beperkingen van je zintuigen en hersenen, de werkelijkheid beter begrijpt.
Namens alle ouders van de kinderen van Eureka wil ik je bedanken At voor je bezieling, warmte en liefde die je al die jaren met ze hebt gedeeld, en die zal voortleven in de kinderen van Eureka.

Condoleance Atje (René Schouten)
Afgelopen zaterdag, 1-4-2006 hebben we Atje (Bouwman) de Waart begraven.
Ik ontmoette Atje toen ik 12 jaar was, nu 35 jaar geleden. Ik was op zoektocht in het patershuis van het Canisiuscollege. Atje plukte ons van de gang en bracht ons naar de kelders van Canisius waar hij een club ruimte vol technische wonderen liet zien. Zijn domein en trots. Het was het begin van een lang durende intense relatie die mijn leven ingrijpend richting heeft gegeven.
Hier werd de kiem gelegd voor mijn technische belangstelling en latere school en beroepskeuze. Van Atje leerde ik buizenversterkers bouwen.
Printen maken, printboren van scheerapparaten maken, hoe transistoren werken …
Maar ook hoe het heelal, de samenleving, medemensen en het geloof in elkaar staken volgens hem.
Zijn Energie en onvervalste Amsterdamse humor waren onuitputtelijk. Evenals zijn sterke verhalen waar hij zelf het hardste om moest lachen, om vervolgens zijn sigaar nog maar eens voor de 100e keer aan te steken.
De politie achtervolging op de berg en dalse weg van een zelf gelaste skelter met scootermotor die verdween in de gang en de lift van Canisius College.
Ik denk met warme herinnering terug aan de Licht-shows, Vloeistofdia’s bij de schoolfeesten van Zjee Huub en de betrouwbaarheidsritten met een 5 persoons tandem.
De geluidverzorging op de sportdagen.
De tentoonstelling in het Nint over de door Atje bedachte Kinetische Expressie, Black-light TL buizen op geluid met draaiende fluoriserende schijven. Hij bedacht het niet alleen, hij maakte het ook. De Drumwand. De recreatief weken in de Lindenberg.
De Telex met tekeningen en waar At als eerste in Nederland van wist dat Kennedy vermoord was. Zijn grootse plannen over Moon-bouncing ( met de gekregen radar een signaal naar de maan sturen en dan de echo opvangen).
Ook in sociaal opzicht was de T.C.C.C. (Technische Club Canisius College) een belangrijke plaats. Veel leerlingen liepen in en uit al was het soms alleen voor een praatje. At had altijd even tijd en een luisterend oor met meteen een relativerende opmerking als oplossing voor jouw probleem. Hij was er gewoon altijd voor iedereen.
Ik herinner me hoe intens het samenzijn met Atje was in de kelder na het dodelijke ongeluk van Jacques Both op de fancy fair.
Toen de kelder dicht moest gingen we gewoon naar zijn kamer in het patershuis. Peildozen bouwen voor de vossenjacht op de kermis. Op zondag wel even stil over de gangen lopen want het was illegaal en we mochten de paters niet storen. Er stond wel de zendmast in de tuin naast het raam, want PA0-TDW moest kunnen doorgaan.
Toen werden contacten gelegd met de Jonge Onderzoekers en konden we het pand aan de Staringstraat betrekken. Een video uitrusting van de Maartenskliniek werd overgenomen in ruil voor het verzorgen van de jaarlijkse Paas en Kerst uitzending voor de zieken omroep.
Van fietsonderdelen bouwde At een Camera Dolly. En tussendoor zette hij een complete video mengtafel met effecten in elkaar.
De Staringstraat was voorhem ook weer een grote speeltuin van techniek waar hij met leden, kernleden en vrijwilligers een fantastische club bezielde.
Glasblazen werd ontdekt. Knikkerbanen solderen. Fotografie.
De grote IBM computers van de bank kwamen binnen en At ging in computers. Het lukte hem allemaal en nog meer om anderen er enthousiast voor te krijgen.
Na de Staringstraat kwam het Nuts – pand als tijdelijk verblijf aan de v. Broekhuizenlaan. Jarenlang was de toekomst onzeker. Toen kwam het pand aan de Waldeck Pyrmont singel en kon Atje weer een mooie Club DJO opbouwen.
Zijn energie om jongeren techniek te leren kende geen grenzen.
Ook in dit pand gonsde het van de techniek en activiteiten.
Inmiddels had ik mijn HTS voltooid en was verhuisd naar buiten Nijmegen.
Toen ik nog eens binnenstapte bij DJO aan de W.P. singel bleek Atje daar niet meer actief te zijn. Ik nam me voor hem op te gaan zoeken in zijn nieuwe club die er ongetwijfeld weer net zo uit zou zien als de vele clubs die ik met hem had meegemaakt. Ik zou dit binnenkort gaan doen in gezelschap van mijn zoon die nu net 12 is geworden. Helaas het mocht niet zo zijn.
Ik kan mijn zoon nu alleen nog vertellen over die heel bijzondere man die ik zo lang heb mogen kennen. Waar ik zo veel van geleerd heb. Met mijn prachtige herinneringen. Atje leefde in een eigen wereld waar alles kon en mogelijk was, het kind in hem is gelukkig altijd aanwezig gebleven en hij wist het waar te maken naar de “Volwassen Wereld”.
Dag Atje, Bedankt en rust nu maar uit van een energiek en heel waardevol leven.

Uitvaart van Ton (AT) (Hans en Nelly de Waa)
Wij waren vandaag bij zijn afscheid.
De kerkdienst met de warme woorden, wij keken, op de begraafplaats, naar de kinderen die op de rand van het graf zaten te kijken naar de kist waarin hun At lag.
Zij mochten helpen de kist te bedekken om hem toe te vertouwen aan de warme aarde.
Wij keken naar de vele mensen die afscheid namen van hem.
Wij werden totaal verrast door de warme verhalen.
Wij hadden opgezien tegen deze dag, het definitieve afscheid, maar deze dag, werd voor ons,
een dag van verbazing en dankbaarheid.
Zijn broer en schoonzuster Hans en Nelly de Waart.

At... (Thomas de Wit)
Helaas kon ik zelf niet bij At z'n begrafenis zijn omdat mijn zusje ziek op de bank ligt... Anders was ik zeker gekomen om afscheid te nemen van deze fantastische man.
At was Eureka begonnen maar ik hoop dat zijn overlijden het niet eindigt! Ik ben dan wel geen lid meer maar ik heb dankzij At wel leren solderen en haal daar nu dus hoge cijfers mee op school! En ik denk dat At wel veel andere mensen dingen geleerd heeft die ze over 10 jaar nog kunnen gebruiken.
Ik dank At voor alles wat hij gedaan heeft!!!
Thomas (oud-lid van Eureka).

Overlijden At... (Paul Poelwijk (oud l)
Tot mijn spijt heb ik vandaag vernomen dat At de Waard is overleden. Ik heb 5 jaar lang veel van hem kunnen leren en zo ook velen anderen. Bij deze mijn oprechte deelneming aan vrienden en familie. Ik hoop dat ze snel het verlies kunnen verwerken en hem een plaats geven in hun gedachten.
At ik zal je niet vergeten!

Overlijden At (Serge (oud lid))
Ook ik ben ontzettend geschrokken toen ik gisteren van een van jullie het telefoontje kreeg met deze mededeling. Ook ik heb echt veel te danken aan At en weet zeker dat dat nog voor vele anderen geldt... At was echt een unieke man en ik ben blij dat hij tot het einde heeft kunnen doen wat hij het liefst deed.
Ik ben ook erg blij dat alles geregeld wordt. Echt fijn dat jullie de moeite hebben genomen om ook de oud-leden op de hoogte te stellen, ontzettend bedankt daarvoor. Ik ben er morgen in ieder geval bij.
Groet, Serge.

Overlijden at (Jerome)
Ik ben erg geschrokken, het moest een keer gebeuren. We hebben veel van At geleerd en ik hoop dat hij eeuwige vrede vind

.
Overlijden At (Marthijn)
Ik ben geschroken van de e-mail die ik kreeg daarin stond dat At is overleden.
Hierbij laat ik mijn condoleance achter. En At rust daarboven vredig, een lid van eureka Marthijn.